On 11 Maj, 23:09, Ikselka <i...@g...pl> wrote:
> Dnia Sun, 11 May 2008 13:44:43 -0700 (PDT), Fragile napisał(a):
>
>
>
> > Nie wierzysz, ze mozna
> > chorowac i cierpiec tak ciezko jak ja i jakos zyc, cieszac sie tym
> > zyciem bezgranicznie, nawet jesli nie mozna wyjsc z domu, bo kazde
> > wyjscie jest ryzykiem?
> > Nie wierzysz, ze mozna wic sie w bolach, ale
> > cieszyc z tego bolu, bo on oznacza, ze jeszcze zyjesz? Nie wierzysz,
> > ze mozna miec niewydolne nerki? Chore serce? Chora tarczyce? Chore
> > naczynia i stawy? Zagrazajaca zyciu leukopenie i garnulopenie, przy
> > ktorej podanie lekow ratujacych zycie oznacza wlasciwie smierc?
> > Polekowa niedoczynnosc nadnerczy? Konczyc sie na arytmie serca i
> > tachykardie? Jechac co pare dni karetka na sygnale do szpitala?
> > Chodzic _wszedzie_, do pubu, na koncert, czy spacer z ampulkami
> > hydrocortisonu w torebce i imienna karteczka "W razie infekcji,
> > goraczki, zabiegu, sytuacji stresowej, wypadku, omdlenia, naglego
> > spadku cisnienia podac dozylnie lub domiesniowo 50 - 100 mg" Nie
> > wierzysz, ze mozna tracic wzrok, miec jaskre, zacme, degeneracje
> > siatkowki jako efekt choroby i uboczny efekt polekowy?
> > Nie wierzysz,
> > ze mozna sie mimo wszytsko cieszyc zyciem, wiedzac, ze w kazdej chwili
> > mozna umrzec? I kochac to zycie, i ludzi, bez wzgledu na ich wyznanie,
> > pochodzenie, orientacje seksualne? Nie wierzysz? Nie wiesz? Ty nic nie
> > wiesz...
>
> Wiem więcej, niż myślisz.
> Wiem, że gdybyś nie prowadziła dziwnej gry poprzednio, wierzyłabym Ci dziś
> bez zastrzeżeń. Zbierasz po prostu owoce swojej nieszczerości i kłamstwa z
> poprzednich wcieleń. Nie masz prawa się dziwić, że teraz nagle ktoś Ci nie
> wierzy. Tak już jest, że gdy raz się skłamie (a zrobiłaś to wiele razy),
> należy się spodziewać podejrzliwości. Jeśli chcesz mnie przekonać, że
> mówisz prawdę, wystarczy, abys pozbyła sie agresji. Tymczasem nagły jej
> wybuch ponownie daje mi do myślenia.
> To ja czuję sie nabita w butelkę - do pewnego momentu.
>
> > Coz, powiem szczerze, to co przezylam dzisiaj tu na grupie bardzo
> > boli. Bardzo. Ja moge sobie najwyzej poplakac w ramionach meza nad
> > swoja naiwnoscia. Moge zalowac, ze kiedys, pod wplywem chwili i
> > cierpienia sie otworzylam. Ze uwierzylam w czlowieka, w ludzi, nawet
> > jesli sa tylko nickami.
>
> Był sobie pasterz, który pasał owieczki pod lasem, z dala od wioski.
> Spędzał dni samotnie i niezwykle się nudził. Pewnego razu nagle zaczął
> krzyczeć: "Wilki! Wilki! Ludzie, ratujcie!" Wieśniacy porzucili swoje
> zajęcia i pobiegli na ratunek. "Wybaczcie mi, czułem się tak samotny, że
> wydawało mi się, że to jest jedyny sposób na zapewnienie sobie towarzystwa.
> Nie bójcie się, żadnych wilków nie było."
> Niektórzy się obrazili, niektórzy zezłościli, a większość poczuła się
> nabita w butelkę, ale zamilkli wszyscy i wrócili do domu.
> Pasterz znów był sam.
> Minęło kilka dni i wrócił do sprawdzonego sposobu: "Ludzie! Ludzie!
> Ratujcie! Wilki zagryzają mi owce!"
> Ale już nikt nie przybiegł, choć niektórzy wieśniacy nie mieli spokojnego
> sumienia. Być może tym razem mówi prawdę...?"
>
Probuj sie tlumaczyc, probuj... Bog i tak swoje wie...

--
Pozdrawiam,
Fra