> czy sa waszymi przyjaciolkami? czy trzymacie sie na dystans? nie
wiem, jak
> to mozliwe, ale ja zawsze chcialam miec mame-przyjaciolke, ale my do
siebie
> tak nie pasujemy, jakbysmy wogole nie byly spokrewnione. zupelnie
inny
> sposon patrzenia na swiat. bardzo ja kocham, ale jak sie widzimy
dluzej niz
> 2 godz. to zaczynamy sie klocic. ona zawsze uwielbiala narzucac
swoje
> zdanie... nie wiem, czy jasno to napisalam, ale to takie trudne...

Moja mama była (bo niestety zmarła 4 lata temu) moją najlepszą
przyjaciółką.
Ale tak jak pisałam w innym poście, nawet najlepszym przyjaciołom nie
mówimy przecież wszystkiego, tak ze np. seks był dla nas tematem
prawie tabu.

Kiedy poznałam swojego męża, a wtedy miał on za sobą już jedno
nieudane małżeństwo była naszemu związkowi stanowczo przeciwna (była
zawsze osobą głęboko wierzacą, ale nie "na pokaz").
Ale później, kiedy go poznała bliżej - bardzo się polubili.

Była mi bardzo dużą podporą przy wychowaniu dzieci, wnuki ja
uwielbiały, młodszym synem zajmowała się do wieku 4 lat, bo ja z
przyczyn ekonomicznych pracowałam.
Nigdy sie do naszych wewnętrznych spraw małzeńskich nie wtracała,
chociaż mieszkaliśmy razem, mówiła "to Twoje życie".

A kłóciłyśmy się czasem bardzo ostro, bo chyba charakterek
odziedziczyłam po niej ;-)) ale tez zawsze potrafiłeśmy potem dosć
szybko dojść do porozumienia i długie rozmowy w kuchni jakie
toczyłysmy potem wieczorami jeszcze pogłebiały naszą więź.

Tak naprawdę - to chciałabym być zawsze taką mamą dla swoich synów.
A mojej mamy brakuje mi bardzo, bardzo, gdyby jeszcze zyła zupełnie
inaczej układałoby się mi np. z ojcem.

Pzdrw.

Basia