hmm......
skoro tu juz zajrzałem....mam troszkę mało czasu - praca
widzę że drążysz
przeczytałem jeszcze raz wszystko (ten wątek od początku)
próbujesz coś osiągnąć ?
nie gniewaja się., dokąd my zmierzamy?
moją intencją było uzyskanie kilku wskazówek jak dotrzeć do siebie, póżniej
do świata
nie chciałem pisać bezpośrednio o swoich problemach, a ty mnie ciągniesz za
jezyk
teraz to Ty stajesz sie namolny ;)!
tak, pomagasz mi nazwać rzeczy po imieniu.
czy nie za bardzo skupiamy się jednak na tym co było?
czy to ma aż takie znaczenie?

Kafka napisał kiedyś coś w tym stylu
"prawda jest jak lina rozpięta tuż nad ziemią. Ludzie zdają się częściej o
nią potykać ....
dalej nie pamietam dosłownie, a nie chcę przekęcić
zresztą może to nie była prawda tylko cos innego?
ale jeżeli to miała byc prawda to chyba o sobie (na nasze potrzeby tak
przyjmijmy;).

czy próba znalezienia prawdy o sobie jest jedyną skutecznym sposobem życia w
zgodzie ze sobą?
no chyba tak.(przepraszam, za to "glośne myślenie":)

ale "powalczmy" dalej:

ad. "marudzenie"
wystarczy.

> Wazne chyba jest przeczyna dla ktorej sie nakrecasz...
> jezeli znajdziesz przyczyne, moze wreszce zajmiesz sie otoczniem.
> A dzieci? Znajdziesz przyczyne nakrecania -> (byc moze) przestaniesz

to chyba jedyny powód dla którego podejmuje się walki ze sobą
nie mogę tylko wystartować, balast mi przeszkadza

> Kurcze, po co ruszac? Przeciez ten Twoj ped powoduje,
> ze tracisz z widoku inne rzeczy a widzisz tylko jakis-tam cel?

nie mój pęd, tylko "pęd do pędu" (????!)
chcę "popędzić" w opowiednim kierunku.
nie znam kierunku, dlatego pytam

> > jedynym ~błędem do którego się poczuwam było nierobienie niczego.
> To czesto potworny blad.

wiem i zawsze wiedzialem. tylko że wiedzieć nie zawsze znaczy móc

> Czyli takie krotkie podskakiwania? Czyli jednak nic takiego nie robiles?
> Bo myslalem, ze wlasnie duzo zrobiles ale tylko dla "celu glownego",
> a ty ani nie robiles jakiegos "dlugeterminowego" celu glownego,
> ani nie widziales "drobnestek". Tak?

chyba tak. zawsze zahamowywało mnie coś zupełnie innego niz mogłem się
spodziewać.
zawsze dawałem się zaskoczyć. coś jak "cios w plecy"
w końcu "zrywy" były coraz słabsze, bo za często oglądałem sie za siebie
zaczęły przypominać szmotanie się. tak, tu jestem teraz.

> Proste pytanie: poczuj instynktownie dlaczego tak sie nakrecales,
to jest najtrudniejsze pytanie, nie potrafię odpowiedzieć
może wierzyłem w szczęście.

> Wiem chyba co czujesz, boisz sie "zdemaskowania",
> to standard, to wlasnie jeden z elementow tej "krwi na rekach"...

tak boję się "napiętnowania". kolejnego.

sorry, że potraktowałem to jak test, ale musze lecieć

c.