> Związki ołowiu dodaje się do szkła "kryształowego" głównie po to aby
> szkło łatwiej można było szlifować (np. modne za PRL-u "kryształy").
> Takie szkło jest znacznie łatwiejsze w obróbce.

a także łatwiej topliwe (już 600 st C) ale nie o to chodzi. Związki
ołowiu podwyższają dość znacznie współczynnik załamania światła w szkle,
zbliżając go do kryształu górskiego; dawniej także (przy miezbyt
czystych składnikach wyjściowych) pomagały klarować masę szklaną
zwiększając jej przezroczystość. Szkło kryształowe łatwo odróżnić od
zwykłego, obserwując jego brzegi -pod odpowiednim kątem do światła widać
tęczowe rozbłyski. Na tym polegał urok "prlowskich kryształów" (nb.
obecnych w mieszczańskich wnętrzach dużo wcześniej, tak jakoś od
początku XIX w.)