Użytkownik "Loocas" <l...@N...o2.pl> napisał w wiadomości
news:aih1m4$f02$1@news.onet.pl...

> Jednak moja mama uważa że to nie jest dziewczyna dla mnie. Chodzi o to że
> nigdy nie byłem z rodzicami tak jak moi znajomi - jak koledzy. Koledzy i
> kolezanki mogą sobie rozmawiać z rodzicami o wzsystkim, mogą na nich
liczyć,
> są przyjaciółki. Moi są rodzicami - może lepiej opiekunami. Dają mi jeść i
> na tym się kończy. Może to przez to nigdy nie opowiadałem im o swoich
> problemach, swoich miłościach, o tym co się dzieje wokół mnie. O mojej
> obecnej dziewczynie też im nie opowiadałem. Moja matka nie wie prawie nic
o
> mojej dziewczynie, ale już mówi że to nie jest dziewczyna dla mnie. Nie
zna
> jej, ale już zdążyła ją ocenić. Widziała ją pare razy a już zdążyła
wyrobić
> sobie o niej opinię że ostro mówiąc jest szmatą (takie słowa też od niej
> usłyszałem). Zaznacze tutaj że nie widziała jej w stroju pań stojących
przy

cokolwiek sie stanie rodzice powinni byc wsparciem. czy dziewczyna jest zla
czy nie, powinni przy Tobie byc, a nie naciskac. Masz prawo do własnego
życia i własnych błędów. Mama nie jestw posiadaniu Ciebie, jestes jej
dzieckiem, ale nie własnościa. Masz własne zycie, myśli, opinie, podejmujesz
własne decyzje. Powiedz, że nauczyła Cię tak wiele, że wiesz jak wybierać
przyjaciół i rozpoznawac życzliwe osoby. Może łagodnością udałoby ci się ją
utemperować. Nie ma idealnych ludzi, jak wspomniałes Twoi rodzice również
mają swoje wady... Ty też jesteś ludziem wiec zdecydowanie nie jesteś
doskonały. Może mama by tak chciała (moze sobie Ciebie jakoś już wymyśliła i
trzyma sie tego obrazu)... powiedz jej, że mozesz byc kims lepszym. Ale
wtedy, kiedy bedziesz swoje wybory zawdzieczał samemu sobie.

Może boi się, że przestaniesz ją kochać, ze Twojego uczucia nie starczy na
dwie kobiety? Miłość jak szczęści się mnoży kiedy się nią dzieli. Mamy tak
samo ślepo jak kochają swoje dzieci, z taką samą surowoscią oceniają tych,
którzy są blisko pociech. Z prostej przyczyny - zagrożenie... tylko, że nie
widzi, iż to samo zagrozenie może być też źródłem szczęścia.

Skad ona wie, że to własciwa? Jak miałaby własciwa wygladać. Wiesz... moze
się okazać, że mama sama nie bedzie wiedzia.

Swoją drogą masz kłopot z tym brakiem kontaktu. Nie rozmawiacie o
wydarzeniach z Twojego życia i dlatego rodzice nie wiedza jak wspaniała jest
Twoja dziewczyna. Popełniają jednak kolosalny błąd, poniewaz przeszkody
(zakazy, nakazy rodzicielskie) wzmagaja chęć bycia razem młodych ludzi
(nawet jesli niekoniecznie dobrze by im ze sobą było). Paradoksalnie
zbliżają wiec Ciebie do Twojej dziewczyny. Tym bardziej (choćby z przekory,
oczywiscie na pierwszym miejscu jest miłość - ale spójrz tak z boku) chcesz
być z nią.

Mamy są z natury przewrażliwione. Kiedys myślałam, że bycie mamą jest
równoważne wiecznemu martwieniu sie czy z dzieckiem jest wszystko w
porządku. Mama mojej kolezanki bowiem taką postawe prezentowała. Moja
zaczeła sie obawami sąsiadki zarażac. Na szczęście przeszło jej w koncu, by
teraz powrócić ze szczególnym nasileniem. To jest miejscami dosć zabawne,
ale w gruncie rzeczy... nie chce zostać sama, trudno jej jest zaakceptować
moją niezależnosć i moje decyzje. Widzę jak jej trudno. Na szczęście ja mam
dobry kontakt z mama i kiedy próbuje mi wiązać rece, po prostu mówię, żeby
tego nie robiła i daje mi żyć. Masz o tyle trudniejszą sytuację, że relacja
jest inna. Twoją mame trudno przegadac jak wnioskuję z postu.

Poznałes dziewczyne z rodzicami? Wiesz jest w sytuacji troche Twojego błedu,
bo jesli dziewczyna jest Twoja miłoscią, to rodzice jacy są, powinni ja
poznac. Nie wiem moze przy wspolnym posiłku... podgadaja, zobacza, że nie
taki diabeł straszny. Jesli nie jest wcieleniem szatana, to nie beda jej
mieli nic do zarzucenia. Jesli ja kochasz, predzej czy później czeka was
oboje (jako parę) konfrontacja z rodzicami. Im dłużej zwlekasz, tym gorzej.
Tym bardziej ugruntuje sie opinia 'złej' dziewczyny.

> Jak mam przemówić do matki żeby mnie zrozumiała? Zrozumiała że kocham, ze
> serduszka nie wyczyszczę, nie wyrzucę z niego kogoś tak wartościowego jak
> moja dziewczyna. Ona (mama) wogóle nie stara się mnie zrozumieć, ona "wie
> lepiej, jest starsza więc wie więcej", a ja jestem jeszcze "głupim
> gówniarzem który nic nie wie o życiu". Ale kogo kocham to chyba ja wiem
> lepiej, no nie? To moje życie i chyba mam prawo je sobie sam ułożyć. Nie
> chcę sterowania mną. Co mam robić? Pomóżcie? Proszę...

Miłość do rodziców i do dziewczyny to zupełnie niezależne uczucia (i inne
nawiasem mówiąć). rodzice często myślą, że jeśli pociecha kogos spotka, to
nie bedzie już w jej zyciu miejsca na rodziców (których to przysłoni
zupełnie zauroczenie sympatią, miłość - jakkolwiek to nazwać). Dziecko z
kolei z najgorszych koszmarach nie sądzi, ze może powstac taki konflikt. W
koncu rodzice niejako z definicji chca jego szcześcia. Chciałoby, by byli
dumne z jego samodzielności i radosci. Fatalnie, że rodzicom nie zawsze się
to udaje...

Jesteś dorosły i z racji podejmowanych wyborów liczysz sie z konsekwencjami.
Masz prawo do błędów... jeśli to nie bedzie ta dziewczyna (czy to z Twojej
czy jej decyzji), różnie może się zdarzyc - to trudno. Rodzice jednak są
niezmiennikiem. Porozumienie z nimi to znak stabilizacji i spokoju - ze
mozesz wrocic do domu, w ktorym jest bezpiecznie (w szerokim tego słowa
znaczeniu) ... ale jeśli to ta właściwa, to przecież nie możesz je
wypuscić... bo straciłbyś szanse na szczęście. Mama chyba chce własnie
szczęscia swojego syna...

jesli zaatakujesz mama odpowie kontratakiem, bo się o Ciebie boi... ze
zostaniesz zepsuty... z pewnoscia jestes szczesliwy, ze zyjesz (wiele
zawdzieczasz tym 10 godzinom porodu i wytrzymałej mamie, a ona mimo ze
probuje wywołac u cibeie poczucie winy z tego powodu zapewne dawno juz bol
zapomniala i skupila sie na Tobie jako małym cudenku) niech mama sobie
przypomni jak byc szczesliwa... z synem.

EWA
n...@p...onet.pl