Tak sobie poczytalem odpowiedzi wielu osob
na Twoja prosbe o pomoc i pozwole sobie
dorzucic tez cos od siebie.

Przypomniala mi sie pewna przypowiesc

Byl czlowiek, ktory mial syna. I ten syn pewnego dnia
przyszedl do ojca i powiedzial
- Ojcze, jestem juz dorosly - czy moge odejsc ?
- Nie, synu. Przyjdz do mnie za rok .
Wiec syn pozostal, a za rok znowu pyta ojca
- Czy teraz moge juz odejsc, ojcze ?
- Nie, synu. Porozmawiamy o tym za rok.
Znowu syn zostal a za rok znowu pyta ojca:
- Czy tym razem pozwolisz mi odejsc ?
- Tak synu. Mozesz odejsc.
Syn odszedl a ojciec gorzko zaplakal.
Dlaczego ojciec plakal ?
_Bo wiedzial, ze gdyby syn byl naprawde dorosly,
to nie pytalby, czy moze odejsc, tylko po prostu powiedzial
ze odchodzi_ !!!

To jest wlasnie twoj przypadek. Dopoki bedziesz czul sie
uzalezniony od matki, cokolwiek waznego bedzie sie dzialo
w Twoim zyciu ( a teraz wlasnie tak jest ), zawsze bedziesz mial
ten dylemat: co powie mama.
Musisz stac sie dorosly.
To nie znaczy, ze masz matki nie szanowac czy nie kochac.
Ale TO TY masz decydowac o wlasnym zyciu.
Albo bedzie tak, ze to Ty podejmiesz decyzje
i stanowczo ( ale nie agresywnie ! ) bedziesz przy niej
obstawal, albo decyzje podejmie Twoja mama, i tak
moze juz zostac przez cale Twoje zycie.

I uwierz mi - to nie jest problem tylko ten, ze Twoja mama
nie akceptuje Twojej dziewczyny - ona ( z tego wszystkiego
co napisales ! ) nie akceptuje Twojego odchodzenia
do wlasnych spraw. Dopoki nie przetniesz tego sznurka,
zawsze bedziesz pod jej kontrola.

Zycze Ci podjecia dobrej decyzji i oczywiscie wiele sily do tego,
aby przetrzymac ten czas, dopoki Twoja mama nie zrozumie,
ze dzieci ma sie nie dla siebie, ale dla innych.

Pozdrawiam
Karol