Szczesiu; <e9igot$qgu$1@nemesis.news.tpi.pl> :

> > innego. O nieprawidłowy sposób odreagowywania i wyciszania się,
> > polegający na wypieraniu emocji i/lub uciekania w psychopatię
> > "intelektualną" [uzyskiwaną "sztucznie"]. Taki sposób radzenia sobie z
> > własnymi emocjami związanymi z kontaktami z chorymi, nie dośc, że
> > kumuluje objawy stresu, to jeszcze uniemożliwia rozwiązywanie własnych
> > problemów emocjonalnych, a stąd niedaleka droga do sytuacji, której
> > ładunek emocjonalny będzie na tyle duży, że nastąpi "wybuch" i/lub
> > zmęczenie "stresem" osiągnię poziom zmęczenia życiem/znudzenia życiem.
>
> Może być prawdą to, co napisałeś - nie spotkałem empatycznego psychiatry
> - mężczyzny - byli albo nastawieni "technicznie" - np. przerywali
> wynurzenia pacjenta pytaniem "A jak kał?" i ograniczali się do diagnozy
> + tabletki, albo wręcz czuło się oschłość, odcięcie od pacjenta, coś w
> rodzaju muru, przedmiotowe traktowanie + skłonność do pouczania i
> "opieprzania". Kobiety były nastawione bardziej "ludzko", ale też nie
> zawsze.

Tak przy okazji skonstruowałem definicję tego, co nie hula z osobami,
które idą na psychologię mając problemy. Idą, bo nie potrafią sobie
poradzić z własnymi emocjami, co de facto jest normalne - część ludzkiej
aktywności polega właśnie na wyzwalaniu emocji, więc "studiowanie żeby
poradzić sobie z emocjami" jest albo celem schizofrenicznym [z jednej
strony taka osoba chce własnych emocji, z drugiej chce je kontrolować]
albo celem psychopatycznym.

I teraz - kończąć studia taka osoba nabywa dwie umiejętności:

- umiejętność "udawania susła" w sytuacjach stresowych - czytaj
bierność;

- umiejętność diagnozowania w oparciu o wiedzę i czerpania stąd
[prawdopodobnie] hormonalnego kopa --> patrz schizofreniczne
"olśnienie";

W tym ostatnim punkcie nie dodawałem "pewności" wynikającej ze zdolności
do opisania sytuacji, bo być może "pewność" następuje po zdefiniowaniu i
łączy się bezpośrednio z emocjonalnym efektem "olśnienia", więc jest
podrzędna emocjom.

Flyer
--
gg: 9708346