Użytkownik "Margola Sularczyk"

> Kochana.
> Dwie WAŻNE rzeczy mi sie nasuwają.
> Pierwsza: może właśnie dlatego, że to Twój czuły punkt, Twój mąż nie umiał
> zareagować? Moze go to przerasta? Czuje, że nie umie Ci pomóc? Kapituluje
> wobec Twojego strachu, bólu? Nie wszyscy są tak silni, na jakich chcielyby
> wygladać. On wie, że Ty (która przynajmniej byłaś, a pewnie nadal jesteś,
> najbliższą mu osobą) cierpiałaś, cierpisz, a są to rzeczy, z którymi on
nie
> może sobie poradzić, nie jest na tyle psychicznie silny, nie ma na tyle
> wiedzy, no nie wiem, po prostu, krótko i dosadnie - nie umie.
>
> Bądź dla niego w tym zakresie bardziej wyrozumiała. Bezradność wobec
> cierpienia bliskich bywa bolesna. Zwłaszcza, kiedy nie umie się okazywać
> uczuć, a i tak może być z Twoim mężem.
>
> Druga: sądzę, że przydałby Ci się mądry psycholog, który pozwoliłby Ci
samej
> poustawiać sobie rzeczy we właściwym świetle.
> To nie hańba, odwiedzić kogoś, kto da Ci wskazówki, jak wywikłać się z
> zadawnionych urazów, lęków, uprzedzeń.

psycholgoa już przerobiłam, terapię, jestem na prostej, mam teraz tylko wadę
charakteru polegajacą na nadmiernej opiekuńczości i bojaźni o dziecko
Lęki powracają ale jestem z nimi w stanie sobie poradzić, jestem już grubo
po trzydziestce więc swoje już mam za sobą.
Jednak deficyt uczuć pozostał. Tak jak można sobie poradzić z pewnymi
urazami z dzieciństwa tak znacznie trudniej z deficytem uczuć.
Wiem, wiem czasmi jestm jak dziecko za dużo chcę, za dużo potrzebuję ciepła
i miłości. Mój mąż maił wspaniałe dzieciństwo i wspaniałych rodziców dostał
wszystko czego potrzebował. W sumie nie dziwię się że mnie nie rozumie. To
co kiedyś go pociągało we mnie , dziecięca natura i postrzeganie świata
teraz jest problemem. Jak wypełnić tę pustkę ?

sorrki za styl ale już drugiego reed'sa łykam