:))

tak ładnie zaśpiewałeś, że od razu poszłam do łóżka...
BTW szkoda, że nikt mi tak codziennie nie śpiewa :))

nie cierpię siedzieć sama w domu i robię wszystko, by tak było jak
najrzadziej
ale w nocy niestety trzeba
i raczej wolę wtedy czytać niż siedzieć przy kompie

a skoro już zaczęłam wątek -
to co myślicie - jak ktoś jest na coś tam chory
to czy lepiej od razu grzecznie wszystkim bliskim o tym powiedzieć
i jak to zrobić?
czy wręcz przeciwnie, nie pisnąć ani słowa
i ich nie martwić?
już się w tym trochę gubię

mój problem wykryto dzień przed bożym narodzeniem 01
kazali tuż po świętach stawić się na operacji
nie chciałam psuć świąt rodzinie
i pamiętam, że ich świąteczną radość przy wigilijnym stole
obserwowałam trochę z boku
ale nic nie powiedziałam
potem lekarka uznała, że może nie trzeba od razu operacyjnie...
i mi się upiekło - nikt się o niczym nie dowiedział :))

tak jest do dziś
raz jest lepiej, a raz jest gorzej
i ja wiem, że to będzie wracać
teraz na przykład znowu widzę niepokojące objawy
a jeszcze 2 mies. temu byłam u lekarza i zapewniał, że jest nieźle
ale pełna konspiracja, nikt nic nie wie
zazwyczaj mi z tym nawet wygodnie
nie czuję się chora bo inni mnie taką nie widzą
jak kiedyś po pijaku napisałam o tym w mailu do koleżanki
mieszkającej w usa, to mi głupio potem było
i ona mnie tak jakoś inaczej zaczęła traktować
widziałam, że ona bardziej się przestraszyła niż ja
zaczęłam myśleć, że nie powinnam była obarczać jej moim problemem

ale są chwile, jak dziś w nocy, kiedy mi się to
wszystko przestaje podobać, chcę komuś o tym powiedzieć
na szczęście nikogo takiego obok nie ma
i mogę trwać w swojej taktyce milczenia

myślicie, że mi się z tą taktyką niemówienia uda?
i jakim kosztem?
czy jeśli powiem, usankcjonuję jakby moją przypadłość?

pozdrowienia

Natalia