> Z tego co piszesz nizej bynajmniej to nie wynika,
> chyba że powziąłeś decyzję "w sposob heroiczny z góry"
> a lękami i obawami chcesz sie jedynie podzielić.

Wydaje mi sie, ze z gory zakladasz egoizm w decyzji i w zwiazku. Boje sie
nie o moje relacje i moj zwiazek, a o jej dobro i zdrowie. To jest choroba
(potencjalna), nie cecha charakteru i dlatego nie ma wplywu na moja decyzje.

> > Pozostaje jedna kwestia - moi rodzice. Nie sa wyrozumiali, nie beda, jak
> ja,
> > czytali o chorobie aby sie dowiedziec jak najwiecej i zrozumiec
sytuacje.
> > Dla nich bedzie to kwestia "do jakiej rodziny nasz syn wchodzi!!!". Moze
> > zajsc tez sytuacja, ze beda traktowac moja dziewczyne jak tredowata, z
> gory
> > skazana, potencjalna psychiczna, z matka wariatka. A tego nie scierpie.
>
> Teraz wyglada na to ze to nie jest juz twoj lęk i konflikt twoich marzeń i
> obaw
> zwiazanych z dziewczyną, lecz obawa przed konfliktem z rodzicami
> i ich swiatopogladem.

Nie moze byc wiecej niz jeden lek?

> Skad wiesz ze twoi rodzice nie beda wyrozumiali?
> Skad wiesz ze "nie scierpisz" braku ich wyrozumialości,
> która ty jako ich syn posiadasz?

Wydaje mi sie, ze po 26 latach roznych sytuacji, problemow, radosci,
tragedii mam powody by tak sadzic. Pytanie nie skad ja to wiem, ale co z tym
poczac, jak im o tym powiedziec, ile powiedziec itd.

> powodzenia
> L.D.

Dzieki, przyda mi sie.
Gartello