<ciach>
> Mam pytanie jak to bylo u was. Czy Wasi rodzice tez urzadzali wam slub i
Wy
> byliscie tylko widzami?
> Czy jestem taka nienormalna, ze chce to zrobic po swojemu z chlopakiem?
Jak
> to zrobic, zeby zrozumieli, ze nie moga kierowac moim zyciem, i jak sie
nie
> przejmowac ich histeriami i skwaszonymi minami.
> Asia
>
Witaj
Nie jestem zbytnią wielbicielka tradycji i zwyczajów weselnych - ale ...
jestem jedynaczką, córeczką rodziców i wiem, że:
1. życzyli mi jak najlepiej w doborze TŻ
2. byli ze mnie dumni, że sobie "życie układam" - całe dzieciństwo byłam
straszną ciumcią:))
3. strasznie chcieli pochwalic się rodzinie i znajomym z faktu, że wreszcie
będą mieli mnie z głowy :)) - po to wesele

Pamiętam moją mamę - stała przy oknie - ze łzami w oczach i sztucznym
uśmiechu na twarzy, gdy ja pakowałam swoje rzeczy do samochodu wynosząc się
do mojego przyszłego męża. Ja tego wtedy nie rozumiałam - powinna się
cieszyć tak jak ja -zaczynam przeciez nowe życie!
Potem przemyślałam - to zadecydowało o weselu i całej tej szopce :)

W związku z tym:
1. przymknęli oko na nasze wspólne mieszkanie przed ślubem
2. udało się wynegocjować zmniejszenie liczby gości do sztuk 40
3. udało się uszczuplić menu
4. udało się zaprosic naszych znajomych i przyjaciół w znacznej ilości

Nie udało się ustrzec przed tzw "tradycją" (biała suknia, rzucanie
pieniążkami, kieliszek z wodą/ wódeczką, rzucaniem wianka, podpitymi wujkami
obmacującymi pannę młodą - to było najgorsze..)

Ale generalnie - oni zadowoleni, my też (że już po wszystkim). Od tej pory
mamy święty spokój. Wtedy byłam o 14 lat młodsza i uważałam że wesele to
wstyd i nieporozumienie - koniecznie chciałam inaczej - byłam młoda i
zbuntowana :))
Teraz wiem, że słusznie zrobiłam - mam co pokazać synom (zdjęcia), mówiąc o
początku naszej rodziny, śmiejemy sie z ciotek z pietruszką z rosołu na
ząbkach, wspominamy zmasakrowanego fiacika mojego taty (monstrualna ciocia
usiadła i złamała fotel, a wujek stukał w dach - bo miał coś strasznie
ważnego do powiedzenia - i wgiął cały).

Z perspektywy lat - wiem że warto.
Ale - jeżeli będziesz to traktowała jako mękę, strzelała złośliwie oczami -
szukając jakiejś wpadki u innych, siedziała nadąsana, poszeptywała z TŻ (też
ze zbolałą miną) - to lepiej nie.

Pomyśl sentymentalnie - już nigdy nie zatańczysz w ślubnej sukni, nigdy
nie będzie następnego pierwszego ślubu - spędzisz inaczej TYLKO JEDEN dzień
ze swojego życia. Czy warto teraz sprzeciwić się rodzicom Twoim i TŻ?
Może zostawić to na potem, gdy będą wtrącać się do Twojego wychowywania
dzieci? ustawiania mebli? Może warto im to ofiarować - już nigdy nie będą
mieli swojej córeczki. Mówiąc MY - będziesz myślała o sobie i TŻ a nie o
sobie i swoich rodzicach.

pozdrawiam ciebie i TŻ
Joanna