oscar <o...@k...net.pl> napisał(a):

>
> Użytkownik "majka" <e...@o...pl> napisał w wiadomości
> news:bipp7u$8pt$1@news.onet.pl...
>
> Mam wrazenie ze zazdrosc to pochodna paru rzeczy:
>
> - przekonania ze jak sie kocha to trzeba koniecznie zazdroscic
> - braku pewnosci w zwiazku
> - zwyklaego egoizmu
> - niedostrzegania w innej osobie odrebnej jednostki - czyli utopijna chec
> zlaczenia sie"w jedno", czyli tez zwykly egoizm.
>
> Zazdrosc jest naturalnym partnerem milosci.
> Co nie znaczy ze dobrym i pozadanym.
> I tak samo jak mozemy na podstawie idiotycznych przesadow i niepewnosci co
> do pozycji w zwiazku ja rozdmuchac, to mozemy w miare ja kontrolowac.
> Aha, nie licz na jakakolwiek zmiane.
> Daj sobie luz z tym panem, bo ta paranoja moze sie nakrecic do
> nieprawdopodobnych rozmiarow..

zazdrość może osiągnąć rozmiar paranoi, ale wcale tak nie musi być. jest to
uczucie stosunkowo mi obce, lecz znam inne emocje osiągające
nieprawdopodobnie wysoki pułap i wymykające się spod rozumowej kontroli. wiem
też, jak za to się obrywa. stąd myślę, że potrafię zrozumieć zazdrośnika.
przecież on sam jest równie nieszczęśliwy jak dręczona przez niego osoba.
lekarstwem na zazdrość jest wiara, nie wiedza, tej zawsze będzie za mało.
znam strach przed obdarzeniem kogoś pełnym zaufaniem. dla mnie akurat wielką
trudnością jest życie w obawie, że jestem okłamywana, wyszydzana. zazdrośnik
ma też swoje lęki. boję się, ale dokonałam pewnego wyboru i na ile umiem, to
zachowuję się konsekwentnie. podjęłam ryzyko, najwyżej potężnie oberwę, lecz
gdybym pozwoliła, aby to strach wziął górę, nie dałabym sobie szansy. z
zazdrością jest dokładnie tak samo. to całe lekarstwo.
serdecznie pozdrawiam
ana
> oscar
>
>
>
>
>


--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/