Użytkownik "leszek28" <l...@w...pl> napisał w wiadomości
news:bp04aq$3dg$1@nemesis.news.tpi.pl...

> Z zona jestem 9 lat, w tym 2 lata po slubie. Mamy roczne dziecko. Na
> poczatku bylo super, pozniej zaczely pojawiac sie watpliwosci, problemy.

Czytając Tówj post można by wnioskować, że ta historia ciągnie się latami i
łatwo zapomnieć o tym pierwszym zdaniu. A jest ono bardzo ważne. Zapomnijmy
chwilowo, że 7 lat poznawałeś żonę. Mnie zastanawia fakt, że dwa lata temu
ożeniłeś się (zakładam że "świadomie"), po roku urodziło się dziecko. Więc
istotny jest ten ostatni rok, w ciągu którego zostawiłeś żonę, zdążyłeś się
zakochać w innej kobiecie, potem ją porzucić i zdobyć wyrozumiałość żony, a
następnie dowiedzieć się, że zostaniesz ojcem po raz kolejny. Niezłe tempo.
Najbardziej wnerwia mnie to, że stawiasz siebie w świetle tego dobrego, co
to nikomu krzywdy nie chce zrobić. A moim zdaniem nie przemyślałeś tego
wszystkiego ani przez moment, działałeś po wpływem chwili. Kompletnie brak
Ci pokory wobec świństw i krzywd jakie wyrządzasz innym ludziom. W takich
chwilach ogarnia mnie po prostu czarna rozpacz: ludzie starają się o dzieci
latami, a takie niedojrzałe głąby robią je na prawo i lewo bez
zastanowienia, z góry krzywiąc swoim dzieciom psychikę na całe życie.

> Niestety pod wieloma wzgledami jestesmy niedopasowani: seks,
> zainteresowania, temperament. Zawsze bylem zwolennikiem rozmow. Takze duzo
> rozmawialem o tym co mi nie pasuje, wypytywalem sie czego jej brakuje. I
> zawsze dochodzilismy do sedna problemu, staralismy sie to naprawic, ale po
> jakims czasie wszystko wracalo.

Odnoszę wrażenie, że tak naprawdę to ty chciałbyś, żeby twoja żona była kimś
innym. Moim zdaniem twoje oczekiwania wobec niej są zbyt wysokie. Mówisz że
nie pasujecie do siebie pod względem seksu, zainteresowania, temperamentu.
Czy uważasz, że pod wpływem rozmów można zmienić takie cechy w innej osobie?
Moim zdaniem odnosi to skutek odwrotny: twoja żona zacznie się źle czuć w
swojej skórze, będzie czuła, że ją obserwujesz. Albo się zamknie w sobie,
albo zacznie udawać, że jest taka, jaką chcesz ją widzieć. A może lepiej
byłoby się postarac ją zaakceptować, jej rzekome wady obrócić w zalety,
poszukać w niej czegoś dobrego? Rozmowy rozmowami, ale ważne jeszcze są
czyny.

> Wczesniej nie dopuszczalem do siebie
> zdrady, ale po tym jak stwierdzilem, ze mam tego dosyc "otworzylem" sie na
> inne kobiety.

Ładnie zwalasz winę za swoje czyny na wszystko poza sobą. Na życie, na żonę.
Brak ci odpowiedzialności. Poszedłeś na łatwiznę. Ale pozorną. Bo jeśli w
domu miałeś "bagno", biegnąc w ramiona innej kobiety pogrążasz się w jeszcze
głębsze bagno. Powineneś najpierw zdecydować, czy chcesz ratować małżeństwo,
czy też rozpocząć nowe życie. Ty natomiast wybrałeś swój egoizm, własną
przyjemność z życia. Zraniłeś żonę, dziecko, ale także tą swoją Agnieszkę,
bo jeśli nie planowałeś odejścia od żony, to nie powinieneś wiązać się z
kimś, kto być może cię kocha. Tego można było uniknąć, wystarczyło najpierw
pomyśleć.

> nie miescilo
> mi sie w glowie zostawienie zony. Wiedzialem ze jezeli ja zostawie moze
> sobie nie poradzic i na pewno odbije sie to na dziecku. Obiecalismy
sobie,
> ze postaramy sie wszystko naprawic.

Nie rozumiem, co miałaby naprawiać twoja żona? Może uczciwiej byłoby się
rozstać, a nie mamić ją swoją wymyśloną miłością do niej. Może ona nie jest
twoim ideałem, ale to jeszcze nie powód by ją oszukiwać i traktować jak
niedorozwiniętą osobę bez żadnych uczuć.

> I teraz nie wiem czy mam powiedziec o tym zonie, wiem ze przezyje szok.

Lepiej, żeby dowiedziała się o tym od ciebie niż od kogoś "zyczliwego".
Przypuszczam, że i tak w jej oczach jesteś ostatnią świnią, więc zrób choć
tyle: powiedz jej prawdę, bo nie sądzę byś mógł to ukrywać nie wiadomo jak
długo. Ale zanim z nią porozmawiasz, najpierw przemyśl dokładnie co chcesz
zrobić ze swoim życiem. Nie licz na to, że możesz jej spytać "co dalej?",
najwyższy czas byś stał się odpowiedzialny. Przyjmij do wiadomości, że to co
się stało, to TWOJA wina, a nie wynik okoliczności, trochę winy żony, trochę
życia. To TY do tego doprowadziłeś.

> bede jezdzil i odwiedzal dziecko. Jak dziecko zniesie to ze tatus nie moze
> zostac na dluzej, bo musi wracac do swojej rodziny.

Jezu, w jakim ty świecie żyjesz??? Gdybym była na miejscu obu twoich kobiet
wystąpiłabym chyba do sądu o odebranie ci praw rodzicielskich. No dobra,
może to zbyt mocne słowa, ale jestem bardzo wzburzona. Tatuś, dobre sobie.
Przerażające po prostu. Jedyne co mogę ci doradzić, to to, żebyś przestał
być takim egoistą, miał więcej pokory. Przemyśl to swoje życie, poczyń
plany, odpowiedzialnie porozmawiaj z kim trzeba. I nie uciekaj czasem od
tych problemów w ramiona następnej kobiety.

> chociaz wiem ze to piwo bede musial wypic sam.

I gwarantuję Ci, że będzie ci się ono odbijać do końca życia... Obyć wyszedł
z tego z twarzą.

Ola