"Aglaja" <a...@o...pl> wrote in message news:9t9fpo$p94$1@news.tpi.pl...
> Mam taka refleksje. Chodzi o mojego kotka i o ludzi - roznice miedzy nimi,
> miedzy zwierzeciem a czlowiekiem. Maja ma wspanialy charlakter - zawsze
jest
> wobec mnie szczera. Jak jest zla, to okazuje to bardzo otwarcie, posuwajac
> sie nawet do agresji. Jak chce, zebym ja popiescila, to domaga sie tego
tak
> dlugo, az spelnie jej prosbe (albo wyrzuce z pokoju). I nigdy nie jest
> zlosliwa - a to dla mnie bardzo wazne, bo wobec ironii jestem bezsilna.
> Staram sie brac z niej przyklad, bo czasami zdarza mi sie, ze albo boje
sie
> o cos poprosic, albo powiedziec, ze cos mi sie nie podoba. A przeciez
trzeba
> mowic, to, co sie mysli. Na szczescie do ironii posuwam sie bardzo rzadko,
> m.in. dlatego, ze po prostu nie umiem byc celowo zlosliwa.
> I kto by pomyslal - ze czlowiek bedzie sie uczyl od zwierzecia?... Jednym
> slowem powrot do natury wg Rousseau
>
> Pozdraiwam
> Aglaja

A i zwierzeta moglyby sie czasem uczyc od ludzi - np. zamiast namolnie
domagac sie zabawy, kiedy o n e maja na to ochote, obserwowac, wybierac
odpowiedni moment. Odpuszczac, gdy nic z tego nie bedzie. Bawic sie bawic
zawziecie, a w pewnej chwili udawac niezywego, lecz zrywac sie na równe
nogi, gdy czlowiek sie da na to nabrac.

U zwierzat brakuje mi poczucia humoru (u ludzi czesto tez:-(((

Saulo