Czasem kiedy patrze na ksiezyc, mam wrazenie ze zaraz spanie i roztrzaska
sie o ziemie, a dokladniej o moj dom i zgine pogrzebana w ogniu (bo ksiezyc
przeciez bedzie sie palil).
Okropna smierc, przed uduszenie (np. utoniecie), przez spalenie sie zywcem
(np. w pozarze domu), lub samobojstwo (np. przez powieszenie sie) - okropne
wizje mnie drecza.
Nie potrafie funkcjonowac w tej rzeczywistosci (i pewnie w kazdej innej
rowniez) bo kieruje mna strach ("fear is the mind killer").
Chcialabym sie uwolnic, nie przez samobojstwo bo to okropne, bede sie
smarzyc w piekle - wciaz wierze ze dusze samobojcow czeka ogien piekielny.
mam ochote wyc i robic sobie krzywde i najbardziej w swiecie boje sie
pytania - "czy z toba wszystko wporzadku?" albo "czy cos sie stalo?", lub
"Czy moge ci jakos pomoc?". Nie, nie, nie... nie mozesz, na Boga co za durna
udawana troska, nikt mi nie pomoze, za daleko to zaszlo, nie wierze ze cos
sie zmieni bo to niemozliwe, chyba ze moglabym sie urodzic jeszcze raz, albo
wcale...

Tak, "demony" wrocily.
--
"If I go insane, please don't put
Your wires in my brain."
/Pink Floyd/