Jestem właśnie w trakcie podejmowania ważnej decyzji życiowej i potrzebuje
czyjejś porady, a moi wszyscy przyjaciele kują jak głupki do egzaminów. Więc
pytam Was: czy to co robię ma sens?
Jestem ze swoją dziewczyną od ponad 3 lat i uważam że mieliśmy bardzo udany
związek. Od ok. 6 miesięcy przechodzimy ciężki kryzys. Ona zmieniła
nastawienie do życia, ja nastawienie do niej. Oboje mamy poważne wątpliwości
czy wiążąc się na dłużej nie urządzimy sobie wzajemnie "piekła z odrobinką
nieba"
Żeby sprawa była jasna - kochamy się i rozumiemy, mieszkamy razem prawie 2
lata, ale przyszedł moment kiedy coś między nami zgrzyta, stajemy sobie
wzajemnie na drodze do szczęścia, ciężko nam iść do niego razem. Uczucia
mówią - zostańcie razem, umysł (ale i jakiś pierwiastek irracjonalny), żeby
od siebie uciekać. Każda rozmowa kończy się bez wniosków - nie możemy podjąć
decyzji czy pozostać ze sobą, czy pójść własną drogą - i wciąż jesteśmy ze
sobą "siłą rozpędu", wszystko jest jak na karuzeli - w jednej chwili
niebiańsko szczęśliwi, w drugiej miotamy się czując, że chcielibyśmy być
gdzie indziej, robić coś innego. Szukam sposobu podjęcia decyzji.
Zaproponowałem, żebyśmy przez kilka tygodni, lub miesięcy, spróbowali żyć
osobno, przeszli w stan "separacji", aby sprawdzić czy samemu nie bedzie nam
lepiej i by spokojnie przemyśleć własne uczucia. Jak wam się wydaje, czy to
pomoże? Czy sam fakt że oboje chcemy separacji nie znaczy że to koniec
związku? Czy później damy radę podjąć decyzję? A może to zwyczajny kryzys,
jaki przechodzi każda para? Może za te kilkadziesiąt dni zejdziemy się i
będziemy się śmiać z głupoty pomysłu że moglibyśmy się rozstać? Jeżeli ktoś
z was był w podobnej sytuacji, albo zna psychologiczne schematy które w
podobnych sprawach rządzą ludzkim postępowaniem - pliz odpowiedzcie.
Mam nadzieje że nikt nie zasnął przy lekturze mojego liściku :)
Pozdrawiam
A.