Kochani!

Wygląda na to że moje małżeństwo się kończy... Było niezwykłe i piękne, ale
od dwóch lat notujemy więcej upadków niż da się znieść...
Mamy 9-cio letnią córkę, bardzo wrażliwą, staramy się udawać jak się da że
nic się nie dzieje, ale nie zawsze to się udaje. Nadchodzi moment by się
rozstać, tylko jak przyjmie to córka? Jak złagodzić oczywiste straty na jej
psychice? Wiem że to będzie dla niej szok, najchętniej udawałbym dalej (nie
chodzi o obecność "trzeciej osoby") najchętniej odsunąłbym ten moment w
czasie możliwie daleko, aż będzie choć trochę dojrzalsza, ale żona raczej
będzie chciała zakończyć temat bardziej spektakularnie. Znając ją, może nie
obyć się bez przykrych scen, choć możliwe że jednak ze względu na córkę się
opanuje...
Jak przejść przez to piekło z najmniejszymi z możliwych stratami? Będę
wdzięczny za wszelkie sugestie osób z takim doświadczeniem, teoretykom
dziękuję, bo raczej nie wiedzą jak to jest...

Pozdrawiam

Michał