Większość ludzi potraktuje takie zachowania jak przejaw wrażliwości.

A mianowicie , spotykamy często tak zwane elity, które się rozpływają
w boleściach, wręcz drą szaty i cierpiętniczą miną, pełną zatworzenia,
opowiadają - jaki jest los biednych ludzi w Bengali, czy jak
traktowani są ludzie w okropnych Chinach. I patrzymy, patrzymy, ja
patrzę i widzę jak taplają siebie w tamtym bólu, jak zalewają się
łzami bo tam matki z dziećmi na rękach płaczą.... i mam wrażenie że
to cyrk jakiś, obłudność nawet pospolita, zaraz mnie irytacja bierze.

Bo Chin nie znam, tym bardziej Bengali, co mi po płaczącej matce w
Chinach, jeszcze z dzieckiem, co mnie to obchodzi?

Tak się patrzę i patrzę i mam wrażenie że taka kobitka roztrzęsiona,
nawet na trupach dzieci siedząca , będzie płakała za Bengalią, bo są
daleko, ona nic nie musi, bo daleko , ale wykorzystać tamto cierpienie
do uchodzenia za wraźliwą to pierwsza.

W tym chyba jest jakiś kompleks. Jak w Polsce źle się dzieje to to
akurat płacze że w Czechach źle się dzieje, czyli zawsze płacze tam
gdzie nie potrzeba,bo nieszczęscie przecież ją otacza.

No właśnie wrażliwość czy hipokryzja?