Taki sie tam galimatias zrobil, ze pisze nowy post, bo nie wiem, pod kim sie
podpisac....
Po pierwsze: sadze, ze wszyscy maja po trosze racje
Po drugie: moje dziecko zostalo ochrzczone bez chrzestnych, do chrztu
trzymali go jego rodzice. Chrzest w kosciele luteranskim, zeby bylo jasne.
A po trzecie, co do tych podstawowych obowiazkow chrzestnych, co nieco do
poczytania. Cos z ta smiercia rodzicow to troche jakby nie to.......
A tak wogole, to zna ktos przypadek wcielenia tego w praktyce - takie
zaopiekowanie sie osieroconym dzieckiem przez jego chrzestnych? Przeciez to
jest szalenie malo prawdopodobne, zeby dwie czesto dalekie sobie osoby
dostaly formalna opieke nad niespokrewnionym z nimi dzieckiem..... To jak by
to mialo wygladac? Mieliby razem zamieszkac? Ktos tu stracil kontakt z
rzeczywistoscia (mrugniecie do JD).




Tu znalazlam ciekawy tekst:
http://www.diecezjalne.katowice.opoka.org.pl/1999/08
-99/08-99-77.html

"Chrzest w dawnych wiekach, jak potwierdzaja to ksiegi, odbywal sie zwykle w
nastepnym dniu po urodzeniu, ze wzgledu na niebezpieczenstwo smierci
noworodka. Chrzczono wiec w kosciele parafialnym w kazdym dniu tygodnia, nie
jak obecnie - zasadniczo w niedziele lub wielkie swieta. U bogatej szlachty
panowal zwyczaj, ze noworodka chrzczono najpierw w palacu "z wody", a do-
piero po kilku tygodniach uzupelniano ceremonie w kosciele, kiedy mogli sie
zjechac chrzestni (niekiedy "w kilka par") i zaproszeni goscie z odleglych
nawet stron. W ksiedze chrztów notowano wtedy nie tylko nazwiska
chrzestnych, ale takze dwie pary asysty i to z tytulami oraz zaznaczeniem
sprawowanych urzedów. Funkcje te pelnily zwykle osoby dorosle. Kto proszony
byl na chrzestnego, nie mógl sie od tego wymówic - i jako ciekawostke warto
podac - stad byl zwyczaj proszenia do tej ceremonii osoby sklóconej, aby sie
z nia pojednac. "

Inny rownie ciekawy:
http://katolik.pl/sakramenty/19.php3

"Obrzed chrztu wskazuje na szczególna odpowiedzialnosc, jaka przypada
rodzicom chrzestnym. Szafarz sakramentu stawia im pytanie: "Czy jestescie
gotowi pomagac rodzicom tego dziecka w wypelnianiu ich obowiazku?"
Odpowiadajac tak, rodzice chrzestni podejmuja zobowiazanie chrzescijanskie
ochrzczonego dziecka. I oni przeciez w jego imieniu wypowiadaja wyznanie
wiary, ale równiez jako przedstawiciele wspólnoty Kosciola. Sa wiec czyms
wiecej niz tylko swiadkami aktu chrztu. Stad jest zrozumiale, ze na rodziców
chrzestnych nie przewiduje sie chrzescijan niekatolików, poniewaz
nieslusznie byloby oczekiwac od nich odpowiedzialnosci za katolickie
wychowanie ich chrzesniaka. Oni moga byc dopuszczeni jako swiadkowie chrztu
lub honorowi rodzice chrzestni. Czyms wysoce nieodpowiedzialnym bylby wybór
na ojca chrzestnego kogos tylko dlatego, ze jest on zamozny. "

I jeszcze jeden:
(ten nie ma niestety adresu, za to ma autora)

"RODZICE CHRZESTNI

Od czasów starozytnych chrzestni w Kosciele, obok rodziców, w pierwszym
rzedzie odpowiedzialni byli za ochrzczone dzieci. Zaciagaja oni z
chrzczonymi dziecmi wiezy duchowe. Ich rola zawsze jest laczona z tymi,
którzy z urzedu przyczyniaja sie do wzrostu czlonków Kosciola.

Chrzestni, w imieniu Kosciola, towarzysza nowo ochrzczonym na drodze ich
chrzescijanskiego zycia. W przypadku chrztu doroslych, na ile jest to
mozliwe, razem z nimi odbywaja droge wtajemniczenia chrzescijanskiego,
stajac sie swiadkami wiary, przewodnikami i wychowawcami. Uczestnicza
przynajmniej w koncowych obrzedach katechumenatu oraz w samym obrzedzie
chrztu, przedstawiajac katechumena wspólnocie Kosciola i dajac swiadectwo o
jego nawróceniu. Wraz z rodzicami, poswiadczaja jego wiare i pomagaja mu w
duchowym dojrzewaniu.

Zgodnie ze starodawnym zwyczajem Kosciola czlowiek dorosly nie moze byc
dopuszczony do chrztu bez chrzestnego, wybranego ze wspólnoty
chrzescijanskiej. Po chrzcie sw., chrzestni wypelniaja swoja funkcje poprzez
serdeczna przyjazn, przemyslane rady oraz swiadectwo chrzescijanskiego
zycia. Szczególnie delikatna role do spelnienia maja wobec dzieci, które
stracily rodziców, takze wobec dzieci rodziców rozwiedzionych i tych, którzy
nie daja swoim dzieciom swiadectwa wiary.

P. Scabini, Padrino e madrina, w: Dizionario di Pastorale della comunita
cristiana (red. V. Bo i inni), Assisi 1980, s. 393-395; Obrzedy
chrzescijanskiego wtajemniczenia doroslych. Dostosowane do zwyczajów
diecezji polskich, Katowice 1988, s. 11-13."


Ania