Cześć wszystkim.
Wczoraj odbyłem z żoną długą rozmowę. Miałem w głowie niemal wszystkie uwagi,
przemyślenia, różne punkty widzenia, które wczoraj zaprezentowano tutaj na
grupie i za które bardzo wszystkim dziękuję.

Po tym co się stało oczywiście nie ufam już żonie jak kiedyś i niestety każde
jej zapewnienie nie daje mi 100% pewności, że jest lub będzie tak jak mówi.
Szczerze z nią o tym porozmawiałem.
Wie, że mam prawo reagować tak jak reaguję i że jeśli jej na mnie zależy to
powinna szczerze rozmawiać i odpowiadać na każde pytanie.
Wie, że zburzyła w ten miesiąc coś co budowaliśmy wiele lat. Wie także, że
nie będzie łatwo tego odbudować.
Dałem jej do zrozumienia, że niczego od niej nie żądam w ramach rekompensaty.
Zamiast tego wiele od niej "oczekuję".

Oczekuję, że kontakty z tamtym facetem, jeśli jakikolwiek wyniknie (np.
kolejny wyjazd), będą ograniczone do absolutnego minimum i związane jedynie
ze sprawami zawodowymi.
Odpowiedziała twierdząco. Przystała na to.

Przyznała także, że czuła do niego to "coś" na wyjeździe. Był inny od
pozostałych facetów. Inaczej patrzył na nią. Jednocześnie sama nie jest pewna
czy podświadomie nie wysyłała do niego żadnych sygnałów typu zachęcającego.
Twierdzi także, że czasem wręcz unikała kontaktu z nim z tego powodu.
Wg niej to ona tak naprawdę nie wie do końca "co" się stało.

Oczkuję od niej kategorycznego wyjaśnienia sprawy z tym facetem, ponieważ
tamten sms był mętny, a przy odrobinie fantazji można go nawet uznać za
zaproszenie do dalszej zabawy.
Wg żony wysyłanie sms sprawi, że poczuje się jeszcze bardziej upokorzona. Ja
nie chcę tego, ale z drugiej strony ja też się czuję upokorzony.

Twierdzi, że to jest nieistotne, czy on dostanie jeszcze jedno oświadczenie
przez sms, że to była pomyłka, gdyż ona dobrze o tym wie i przenigdy nie ma
zamiaru tego potwórzyć. Jedynym facetem w jej życiu jestem ja.

Moja luba woli wręcz spotkać się z nim (!) i wyjaśnić mu to "na żywo". Prawie
spadłem z fotela jak to usłyszałem. Dla mnie to niedopuszczalne tym bardziej,
że oprócz oświadczenia mu, że to była pomyłka chce także z nim porozmawiać o
tym całym wyjeździe i zrozumieć z czego to wynikało, że w pewnym sensie do
siebie lgnęli i skończyło się jak się skończyło.
Chyba przyznacie mi rację, że to jakaś paranoja i dobrze zrobiłem, że jej
jednoznacznie tego zabroniłem...

Koniec końców stanęło na tym, że się z nim nie spotka (umyślnie). Jeśli
będzie jakolwiek sytuacja, że staną na przeciw siebie to wtedy mu powie.
Potwarza także, że najprawdopodobniej kolejne spotkanie będzie dopiero za rok
(wyjazd).
Czy Wy coś z tego rozumiecie?
Ja jeszcze wczoraj myślałem, że rozumiem, ale dzisiaj już chyba się gubię.

Rozmawialiśmy także o potencjalnym kolejnym wyjeździe. Twierdzi, że już sama
nie wie czy pojedzie. Twierdzi nawet, że jest zdolna jechać i nie pić (ale ja
je nie ufam), nie chodzić na imprezy, tylko siedzieć w pokoju...

Twierdzi, że nie ma najmniejszych wątpliwości co do tego, że taka sytuacja
(pocałunek z innym) nigdy się już nie powtórzy. A co do seksu to
cytuję "musiałby mnie ktoś do czegoś przywiązać, bo sama z własnej woli bym
nigdy tego nie zrobiła".

Numeru telefonu tego faceta nie ma już w jej aparacie (na karcie SIM także).

Podczas rozmowy nie popłakałem się jak zawsze do tej pory. Uważam, że to ja
byłem osobą kontrolującą sytuację i patrzyłem na żonę z góry. Zasadniczo
uzyskałem zapewnienia dot. jej miłości do mnie, zrozumienia mojego żalu,
zachowań.
Jedyna sprawa nie załatwiona do końca to wg mnie rozmowa z tamtym facetem.

Na razie nic więcej na temat naszej rozmowy/sytuacji mi do głowy nie
przychodzi...
Co myslicie?

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/