ze padlo tam haslo (ktore zreszta mnie do
> bialej goraczki doprowadzilo), ze to 'dla mojego dobra'. On... ups - nie
on,
> tylko jednostka chorobowa... zdecydowal, ze to koniec.

Tak sobie czytam Twoje wywody i mam wrażenie, że Twojemu narzeczonemu było z
tą depresją po drodze. Nie umiał podjąć decyzji o wspólnym życiu, wycofał
się rakiem i "zwalił" wszystko na chorobę.
Wydaje mi się, że masz prawo być rozżalona. Człowiek z depresją to nie
popularny "świr". Myśli logicznie. Wyciąga wnioski. Wie, co robi. Działa
świadomie.
Bardzo po cichu (bo dostanę tu zaraz po głowie) dodam, że może to jest dobre
zakończenie tej historii, bo życie z człowiekiem o skłonnościach
depresyjnych jest trudne. Pojawiłyby się zwykłe problemy, dzieci,
pieniądze...szare życie. A Ty miałabyś świadomość, ze w każdej chwili
depresja męża powróci. Rola żony w takim układzie byłaby dość niewdzięczna.
Ola (z punktu widzenia egocentrycznego, a jakże)