> Masz racje, ale... no wlasnie zawsze jest to 'ale'. Owszem, fajnie
jest byc
> idealista jak sie ma 'ustawionego' meza albo zamoznych rodzicow...

niestety nigdy tak nie mialam, wszystko co posiadamy wypracowalismy,
razem z moim TZ

i wtedy
> mozna sobie moralizowac, idealizowac i twierdzic, ze praca jest
'be'.

nie twierdze, ze praca jest "be" , ale nie moze zasłaniac nam reszty
świata (czytaj: dzieci, TZ, rodziców, pasji...dopisz co chcesz)


> A czasem do tego praca jest czyjas prawdziwa pasja (tak jest w moim
i mojego TZ
> przypadku)... i nie jest tak, ze sie wychodzi o 16:OO z biura i
zapomina o
> wszystkim.

rozumiem to całkowicie, sama reprezentuje taki zawód, ale wracam do
domu i tez czuje szczescie, ze zamiast malowac w kompie, maluje z
synem na kartce

Moj zawod uksztaltowal w duzej mierze moje JA i owszem, mam do tego
> stosunek emocjonalny. I dlaczego ma nie byc tak, skoro nikogo to nie
krzywdzi ?

Duniu, posiadanie pasji, to wspaniała rzecz. Posiadanie dzieci, radosc
z ich pierwszych kroków, uczucie bezgranicznej miłosci do Nich, tego
doswiadcza sie jakby w innym wymiarze, to trudne do opisania, bo to
trzeba przeżyc. To tak jak pierwszą miłość - mimo opisów w ksiażkach,
nalepiej samemu to przeżywać. Czasami sami sobie odbieramy tą radość,
zasłaniajac sie tysiącem, naszym zdaniem ważniejszych, lepszych rzeczy
. Nikt Ciebie nie przekona, ze to naprawdę jest wartość nadrzędna,
sama chyba do tego dojdziesz, albo i nie. Zreszta jak to ładnie
mówią - kazdy pisze swoją historie...

Pa Agati