Aicha pisze:

> To prawda, spieszcie się kochać wróbelki, tak szybko odchodzą...
> Człowiek pozbawia je naturalnych miejsc bytowania (czytaj: miejskich
> krzaków), a one migrować nie umiom, więc i niedługo wyginą, a na ich
> miejsce przyjdą (już idą) kruki i wrony.
>

No właśnie, już od dawna zauważyłam, że jakoś mało ostatnio wróbli, a z
dzieciństwa pamiętam, że mnóstwo ich było.

Ewa
--

A takie piękne poematy na ich temat pisano niegdyś ;):

"Wróblu, rozkoszy ty mojej dziewuszki,
tyś na jej łonie, z tobą igra chętnie,
tobie, gdy wzlatasz, nadstawia paluszki,
drażniąc, byś dzióbkiem chwytał je namiętnie...
Tak nieraz cudny skarb mój ma ochotę
do zabaw z czymś, co jej serduszku drogie,
co koi serca szarpiącą tęsknotę,
snadź, by uciszyć pragnień żary srogie...
Gdybym mógł z tobą, jak ona wesoło
igrać i z czarnych trosk rozjaśnić czoło!"