----- Original Message -----
From: Radoslaw Tatarczak <r...@z...olsztyn.tpsa.pl>
> > Gdzie tu zatem mówimy o dojrzałej decyzji, na którą tak się powołują
> > zwolennicy ?
> Leszku stwierdzenie w programie FRONDA jest klamliwe, wszyscy w Holandii
to
> potwierdza, ze 12 latek moze podjac decyzje tylko wtedy, gdy psycholog
> orzeknie, ze pacjent jest SWIADOMY swojej decyzji. Jesli mi nie wierzysz
to
> sprawdz, ale to co podala FRONDA to wierutne klamstwo
Jeśli podała, że KAŻDY 12-latek, to było to wierutne kłamstwo; jeśli
powiedziała, że zależy to wyłacznie od decyzji 12 latka, to - wierutne
kłamstwo. Jeśli natomiast podała, że "nawet 12 latek może podjąć taką
decyzję" - to była to niestety prawda. Bo wobec oczywistości faktu, że każdy
(w tym 12 latek) musi przejść pewną procedurę (w tym psychologa) można było
o tym ponownie nie mówić. Ale nie wiem - nie słyszałem - nie będę się tutaj
wypowiadał.

Problem dotyczy czego innego:
Załóżmy, że jest tak jak mówisz i że psycholog orzeknie, czy pacjent
(12-letni) jest świadomy swojej decyzji.
Miałem na studiach 2 lata psychologii. Pasjonuje mnie psychologia, myślę że
nie najgorzej znam i ogólną, i rozwojową, i kliniczną. Mam siostrę która
pracuje w szpitalu psychiatrycznym, znam to środowisko i lekarzy. Znam
kilkunastu co najmniej psychologów - jako kolega, pacjent, krewny.
I im dłużej na to patrzę, tym bardziej przychylam się do stwierdzenia, że w
większości przypadków jest to jedno wielkie oszustwo. Nie sama nauka jako
taka, ale jej implementacja, która w tym wypadku o wszystkim decyduje. Nie
zawsze - ale w wielu wypadkach "psychologia" praktycznie stosowana
przypomina mi "holowanie psów" a nie "słowo o psyche". W wystarczająco
wielu, abym wątpił chociażby w nieomylność psychologa co do autorytatywnego
stwierdzenia o owej świadomości. 99 procent 12 latków (z tego pewnie z
połowę tych co rzekomo są świadomi swojej decyzji) po krótkim urabianiu
przekonał bym do zgoła odmiennej "świadomej" decyzji. (Jako były nauczyciel
z paroletnią praktyką stwierdzam to z całym przekonaniem i pewnością). Więc
wybacz mój sceptycyzm.

Mój światopogląd jest taki:
Jeżeli jakaś czynność rodzi choćby tylku uzasadnione PODEJRZENIE że godzi w
życie niewinnego człowieka, należy jej zabronić (chyba że na drugiej szali
stawia również życie ludzkie).
Jeżeli ustanowienie pewnego obszaru tolerancji powoduje, że znajdzie się
wewnątrz niego miejsce dla choćby POTENCJALNEGO zabicia człowieka, to należy
ten obszar zawęzić - i zawężać go tak długo, aż zostanie to wyeliminowane,
nawet gdyby skutkiem tego ów obszar miał całkowicie zniknąć. (Znowu - chyba
że na drugiej szali postawi się ludzkie życie)

I to są założenia - wszystko inne co powiedziałem jest prostą implikacją
wynikającą z tych założeń. Implikacja jest oczywista (jednoznaczne prawa
logiki), zatem jeśli mnie chcesz przekonać do zmiany poglądów - obal
założenia. Jeśli to uczynisz - zrewiduję tezę. Ale dopiero wtedy.

Leszek M.



--
Archiwum grupy dyskusyjnej pl.soc.inwalidzi
http://niusy.onet.pl/pl.soc.inwalidzi