Użytkownik "Qwax" <...@...Q> napisał w wiadomości
news:23794-1034315167@213.17.138.62...
> > Dziecko w tym wieku potrzebuje bliskiego kontaktu z rodzicami,
> szczególnie z
> > matką.
> Propaganda i doktrynacja!!!
W takim razie z przekonaniem ulegam propagandzie :-)(kilka lat pedagogiki +
lektura własna, m.in. o wychowaniu małp naczelnych).

> > Dla jego rozwoju emocjonalnego najlepiej jest, gdy do 3-go roku życia
> > przebywa cały czas pod jej opieką.
> Nadopiekuńczość połąćczona z samiczą zaborczością
To ja :-) w takim razie, ale tylko do trzeciego roku życia moich dzieci.
Zresztą dyskusja dotyczy dziecka, które spedza z mamą 2,5 godziny a nie pół
dnia.

> > Taka jest prawda, choć dla rodziców nie
> To nie jest prawda tylko wymysł psychiatrów - i to całkiem nie dawny -
> zastanów się 'od jak dawna występuje tak traktowana "miłość
> macieżyńska"? od 100, 150 lat. Zastanów się jak to wyglądało 100
> pokoleń temu (dla genetyki NIC - a tak na prawdę 2500 lat) - mamki,
> opieka grupowa i zastępcza.
Nie znam na tyle historii, by dyskutować na ten temat. Ale przypominam
sobie, że stosunek do dzieci Korczaka był "nowatorski" bo przepełniony
szacunkiem.
We Francji opieka zastępcza jest ponoć najbardziej rozwinięta w Europie.
Niektórzy badacze uważają, że może to być przyczyną tego, że Francuzi są na
pierwszym miejscu jeśli chodzi o używanie środków psychotropowych.
A Ty żyjesz tak jak 100 - 150 lat temu? Psychologia i psychiatria również
się rozwijają, nawet badania są prowadzone ;-) m.in. na temat skutków
"przechwalenia" dzieci (nie mylić z zapewnianiem właściwych warunków do
rozwoju).

> > Dlatego w tym konkretnie przypadku zachowania dziecka nie nazwałabym
> > szantażowaniem czy wymuszaniem, lecz próbą zaspokojenia podstawowych
> > potrzeb.
> A może chęć zaspokolenia podstawowych potrzeb przez szantaż i
> wymuszenie?
A więc to "zbrodnia" w afekcie?

> > Myślę, że warto liczyć się z potrzebami a czasem i zachciankami
> > najbliższych, również dzieci.
> Liczyć się - TAK, dawać - TAK, ulegać - NIE.
Jak dla mnie to tak splecione razem, że czasem nie do oddzielenia.

> > > Dziecko musi się nauczyć 'czuć się
> > > bezpiecznie nawet przy 'nieobecności bezpośredniej' rodziców. Musi
> się
> > > nauczyć że rodzice go kochają i pamiętają o nim nawet gdy ich nie
> > > widzi.
> > Oczywiście. Musi też nauczyć się czytać, pisać i wielu innych
> rzeczy, ale
> > wszystko we właściwym czasie.
> > Dlaczego wymagać od roczniaka dojrzałości emocjonalnej ?
> Bo dziecko wychowuje się od dnia poczęcia. To nie jest 'wymaganie od
dziecka'
W praktyce jest.

> tylko 'ustawianie drogi wychowania'.
Ale to "ustawianie" zależy od wieku dziecka a nawet jego temperamentu. To
tak jak z rzeźbieniem, czasem zanim chwycisz za dłuto trzeba poczekać aż
drewno wyschnie, albo wiedzieć w które miejsce uderzyć głaz, by się poddał.
Nie mówiąc już o tym, że nie z każdego materiału stworzysz rzeźbę swoich
marzeń.

> > Jak nie nauczysz dziecka to od dorosłego możesz sobie wymagać (do
> upojenia i bez efektu)!!
Tak, i na stopniową naukę różnych rzeczy masz kilkanaście lat. Wszystko we
właściwym czasie (i właśnie co do tego czasu chyba się nie zgadzamy)

> > W związku są przecież różne etapy. Gdy dzieci są małe zwykle nie
> jest łatwo,
> > ale to mija. Potem podrosną i nie da się nadrobić tego czego nie
> dało im się
> > we wczesnym dzieciństwie, za to można wtedy więcej czasu poświęcić
> sobie
> > nawzajem.
> To dotyczy również popełnionych 'błędów' nawet polegających na
> 'nadmiernym uzależnieniu dziecka od obecności rodziców'.
Bo łatwo sie zapomina, że dziecko wciąż się zmienia a wraz z tym powiniśmy
inaczej go traktować.

> Pozdrawiam
> Qwax
Dla jasności dodam, że nie jestem zwolenniczką jakiegoś "bezstresowego"
wychowania.
Dzieki Tobie Qwax uświadomiłam sobie jak to dobrze, że mój mąż ceni sobie
moją, jak to nazwałeś, samiczą zaborczość (choć kiedyś z pewnych punktów
widzenia na niej "tracił" - ?). Aż strach pomyśleć ile byłoby konfliktów w
innym przypadku.
Pozdrawiam
Ania