> Spójrz na siebie jak teraz wyglądasz.
> ;-)
> --
> Pozdrawiam, Jerzy

Ścisły Rezerwat Przyrody stanowi główną część
Białowieskiego Parku Narodowego. Położony jest
w środku Puszczy na pólnoc od Polany Białowieskiej.
Jest on wyłączony z wszelkiej działalności gospodarczej,
jak zwalczanie szkodników, polowania, wyrąb drewna,
zbieranie grzybów i jagód. Tu gospodaruje sama przyroda
według własnych praw. Od południa przylega do ś.rezerwatu
strefa ochronna o pow. 248 ha. Rezerwat ścisły odznacza się
dużym bogactwem szaty roślinnej i najlepszym stanem zachowania
puszczańskiej przyrody. Występuje tu większość typów lasu
spotykanych w Puszczy oraz większość rodzimych gatunków roślin
i zwierząt. W wielu miejscach zaznaczyła się jednak działalność
człowieka w strukturze drzewostanów, a nawet ich składzie
gatunkowym. Są tu ślady dawnych polan pastewnych, mielerzyska
wyznaczają miejsca intensywnej niegdyś eksploatacji drzewostanów.
Są też ślady zrębów zupełnych. Jednak dzięki ochronie ścisłej
trwającej już 70 lat proces naturalnej regenaracji zaciera coraz
bardziej te znamiona gospodarki ludzkiej. Proces regeneracji
zbiorowisk roślinnych jest jednym z najbardziej powszechnych
zjawisk na terenie Parku Narodowego.
Bardzo rozpowszechniony jest las liściasty dębowo-grabowo-lipowy
z domieszką klonu, wiązu, jesionu i świerka. W zależności od
warunków siedliskowych zróżnicowany jest on na kilka podzespołów,
z których ważniejszymi są cztery : grąd czyśćcowy, grąd turzycowy,
grąd trzcinnikowy i grąd murszowy.
W grądzie czyśćcowym i turzycowym spotyka się często drzewa
liczące od 200 do 300, a nierzadko ponad 400 lat. Tu drzewa osiągają
też największe wymiary: dęby - średnice pni do 230 cm i wysokość
do 43 m, lipy - odpowiednio 200 cm i 43 m, jesiony - 200 cm i 42 m,
świerki - 140 cm i 52 m.
Duże powierzchnie zajmuje las mieszany. Występuje w dwu odmianach
geograficznych: środkowo-europejskiej, charakteryzującej się przewagą
gatunków liściastych w drzewostanie i wschodnio-europejskiej
z przewagą świerka w warstwie drzew.
Szeroko rozpowszechnione są również łęgi zróżnicowane na dwa
główne zespoły: łeg jesionowo-olszowy, występujący powszechnie
i łęg jesionowy, wykształcający się tylko fragmentarycznie.
W płytkich zatorfionych obniżeniach występują olsy - wskazują
one zróżnicowanie na kilka jednostek ekologicznych, wśród których
wyróżniają się formy śr.-europejskie i wch.-europejskie.
W pólnocno-zachodniej części Parku Narodowego na głębokich
torfach wykształcił się sosnowo-brzozowy las bagienny z drzewostanem
złożonym z brzozy omszonej i sosny z domieszką świerka. W runie
obok gatunków olsowych występują gatunki borowe oraz bagienne
i wysokotorfowiskowe. Warstwa mchów rozwinięta jest bardzo dobrze
i odznacza się dużym bogactwem gatunków, wśród których jest wiele
rzadkich. Spory udział wykazują torfowce.
Na siedliskach mezooligotroficznych, wykształconych z piasków
słabogliniastych, występują bory mieszane zróżnicowane na dwa zespoły:
sosnowo-świerkowy bór mieszany świeży i na bór mieszany wilgotny.
Oba zespoły są typami wschodnioeuropejskimi.
Najbardziej oligotroficzne gleby wytworzone z piasków luźnych
zajmują bory: świerkowo-sosnowy bór brusznicowy (na najbardziej
suchych piaszczystych glebach), bór czernicowy (na piaszczystych
glebach z płytko leżącym poziomem wody gruntowej), bór świerkowo-
czernicowy zajmujący gleby mineralne i bór świerkowo torfowcowy
(gleby torfowe). Oba ostatnie zespoły reprezentują roślinność
wschodnioeuropejską.
Na glebach torfowych (torfy wysokie) występuje też zespół
boru łochyniowego (bagiennego), jednak na terenie Parku Narodowego
zajmuje bardzo niewielkie powierzchnie. Torfowiska wysokie zajmuje
mszar sosnowy. Na obrzeżu BPN, w obrębie zatorfionych dolin
rzecznych występują zbiorowiska zaroślowe i torfowiskowe:
wierzby pięciolistkowej i szarej, brzozy niskiej wierzby rokity,
turzycy dzióbkowatej, wiązówki błotnej i bodziszka błotnego.
Znaczna ich część jest opanowana przez las. Widoczne tu są
różne stadia tego procesu.

Pozdrawia z głową boletus