A czereśnie tego lata były słodkie, co poświadcza Elske
<k...@n...o2.pl> mówiąc:

>Iwon(k)a napisał(a):
>
>>>> - Oni uważają, że dziecko wymaga w szkole partnerskiego stosunku, a nie
>>>> autorytetu.
>>>
>>> Hm? To jedno drugie wyklucza? Nie wiedziałam.
>>
>> ano wyklucza - jesli ktos jest dla Ciebie partnerem znaczy jest na tym
>> samym "poziomie" co Ty (np uklady parterskie miedzy malzonkami, kolegami,
>> przyjaciolmi- jedziecie na tym samym wozku) , ale kiedy pojawia sie
>> autorytet, wtedy nie mozna byc z nim partnerem.
>
>Znam ludzi, którzy są dla mnie autorytetami i partnerami - np. mój mąż.

Ale ty nie masz 7, 10 czy 14 lat, masz dosyć ugruntowane zasady moralne
oraz te rządzące współżyciem w społeczeństwie. Nie wpadasz na pomysł, by
przetestować granice cierpliwości męża codziennie przesuwając je nieco
dalej, prawda?
Artykuł nie jest o ludziach dorosłych, tylko o dzieciach. O tym, że nie
da się dziecka _zawsze_ traktować, jak partnera. Bo dziecko nie zawsze
jest w stanie zrozumieć, że to iż dorosły stawia się w tej pozycji, jest
wyrazem szacunku, a nie jego słabości. I - dla jasności - nie piszemy o
jednostkowych przypadkach ("a dla mojego dziecka jestem i autorytetem i
partnerem"), tylko o programowym podejściu do _wszystkich_ dzieci -
wśród których są takie, których nie da się i nie powinno w ten sposób
traktować.
IMO Wolniewicz ma sporo racji, chociaż nie ze wszystkim, co mówi, się
zgadzam.

Agnieszka
--
Proudly (-.-------.- Folk Lore for the Masses -.--------.-)
Presents: ("Kobieta znacznie mniej odpowiada za to, co robi.)
GG:1584 ( Mężczyzna powinien się wstydzić." Jacek Kijewski)