Ellie <e...@o...eu> napisał(a):

> Jestem w wieku 13, 5 roku
i wykryto u mnie Zesp=F3l Aspergera!!! Nie
> jest to choroba uleczalna. ;( To podobno odmiana autyzmu, czy cos.

Sporo informacji na ten temat znajdziesz w Wikipedii:
[ http://pl.wikipedia.org/wiki/Zesp%C3%B3%C5%82_Asperg
era ]
[ http://en.wikipedia.org/wiki/Asperger_syndrome ] - to, jesli znasz angielski
(jesli nie znasz, dobrze by bylo, gdyby ktos Ci przetlumaczyl).

> Nie
> wiem, w kazdym razie nie jest mi latwo zyc.

Znam to z autopsji - mam to samo, choc nie mialem tyle szczescia i
zdiagnozowano mnie znacznie pozniej.

> Nigdy nie mialam
> zadnej przyjaci=F3lki, a ludzie w szkole sie ze mnie smieja i mi
> dokuczaja, "bo jestem przyj....". Nikt nie chcialby sie przyjaznic
> z tak "niesmiala osoba " jak ja.

"Niesmialosc"? (dziwie sie, bo w moim przypadku ten termin nie najlepiej pasuje)

Kpina, niezrozumienie, sarkastyczna zlosliwosc, ublizenia, dorabianie geby,
pogarda i lekcewazenie - to faktycznie w pewnych okolicznosciach moze byc nie
do zniesienia. Ale brak "przyjaciol"? A po cholere Ci oni?
Moim skromnym zdaniem w Twoim (Naszym) wypadku najlepszym podejsciem do ludzi
jest cos na ksztalt "eksploatacjonizmu" - nawiazywac glebsza znajomosc ze
starannie wyselekcjonowana osoba i korzystac z tego co moze ona zaoferowac
(towarzysko, dydaktycznie, emocjonalnie) do momentu az sie "zuzyje" - w
praktyce: Twoj wizerunek w jej oczach zostanie skompromitowany a pula
wzajemnej wymiany swiadczen (towarzyskich, dydaktycznych, emocjonalnych)
zostanie wyczerpana. Pozniej nalezy czekac az trafi sie na nowego "zywiciela"...

> A nikt z nich nie wie, ze to nie
> wina niesmialosci tylko tej choroby.

I co z tego? Gdyby sie dowiedzieli, ze jestes "psychiczna" w piekle
rowiesnikow zapewne mialabys jeszce gozej (zwlaszcza, jesli nie jestes
atrakcyjna fizycznie - wtedy ataki moglyby sie pojawic ze strony
przedstawicieli obu plci). A wsrod starszych - traktowanie z rezerwa,
ewentualnie ze sztucznym, wymuszonym "wspolczuciem" i pseudo-wyrozumialoscia.

> Czasem mam juz zupelnie
> wszystkiego dosyc i mysle o najgorszym...

Standard. Choc jesli do tej pory tylko zaburzenia kontaktow interpersonalnych
daly Ci sie we znaki, to masz szczescie.

Wtorne skutki, dekompensacje Zespolu Aspergera takie jak lęki i depresja (z
myslami samobojczymi wlacznie), jesli sie pojawia, mozne dosc skutecznie
wygaszac farmaceutykami takimi jak SSRI [polecam paroksetyne
http://pl.wikipedia.org/wiki/Paroksetyna ]. Jesli naprawde Ci zalezy, mozesz
sie tym "utrzymywac przy zyciu".

> Chcialabym, chocby przez
> internet, poznac kogos, z ta sama choroba.

No to masz okazje :-) Choc na niewiele Ci sie to zda - nie mam Ci do
powiedzenia nic pokrzepiajacego, poza tym, ze ponoc da sie z tym zyc
szczesliwie (przyklad Alberta Einsteina, chociazby).
Zreszta, publiczne rozczulanie sie nad soba w naiwnej probie wyludzenia
zainteresownia/wspolczucia anonimowego internetowego motlochu to bardzo
kiepski i jalowy pomysl. Jesli chcesz prawdziwego wsparcia, najlepiej po
prostu je sobie kup u lekarza psychiatry (nie psychologa). Jesli jestes z
Warszawy lub okolic, moge Ci polecic jakiegos specjaliste od Aspergera.

> M=F3j adres e-mail:
> e...@o...eu i nr kom: 503080875.

Podawania prywatnego numeru telefonu w internecie to skrajny idiotyzm.
Zwlaszcza w takim intelektualno-etycznym rynsztoku jakim jest usenet...

> Lepiej pisac sms (lub dzwonic)

I Ty naprawde myslalas, ze ktos zechce sobie ot tak z Toba pogawedzic przez
telefon?

> niz mejlowac, bo nie mam stalego internetu.

Szkoda.


"goodbye and good luck"!
pozdrawiam
quasi-biolog

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/