Użytkownik "Tomek" <d...@n...pl> napisał w wiadomości
news:dmcctv$nhe$1@nemesis.news.tpi.pl...
/.../

> W tym fragmencie tylko potwierdziłeś, że w dużej mierze myślisz
> kategoriami
> państwa wyznaniowego czy ideologicznego, narzucającego obywatelom
> określony
> światopogląd. Państwa, w którym większość ma prawo tłamsić mniejszość. Nie
> boisz się takiego państwa?

ZAWSZE jest tak, że w państwie jakiś pogląd, jakaś ideologia jest
dominująca. Jeśli się mylę - pokaż mi na przestrzeni całej historii
ludzkości jeden przykład, w którym byłoby inaczej.
Problem jest tylko w tym, w jakim zakresie ta ideologia kontroluje wolność
jednostki i na ile idzie w pewnych sprawach na ustępstwa względem innych,
podrzędnych ideologii. W skrajnym przypadku - np. stalinizm, usiłuje
kontrolować wszystko bez żadnych kompromisów. W mniej skrajnych - narzuca
swoją dominację tylko w określonych obszarach. Ale ZAWSZE większość tłamsi
mniejszość, pytanie tylko - jak bardzo.

/.../
> W społeczestwie otwartym o wiele większe znaczenie usyskuje jednostka, jej
> potrzeby, prawo do osobistych decyzji, godności i wolności, a państwo ma
> charakter służebny wobec niej. W społeczeństwach zamkniętych, takich jak
> społeczeństwo kolektywne, plemienne, jednostka była praktycznie niczym,
> musiała się podporzadkować ogółowi, miała mentalność stadną. W
> społeczeństwie otwartym pojawia się miejsce na indywidualizm, na
> ruchliwość
> społeczną, jednostka nie jest tu przypisana raz na zawsze do swego miejsca
> w
> hierarhii społecznej. Może robić karierę, może zajmować miejsce innych,
> ale
> warunkiem takiej ruchliwości musi być sprawiedliwość oparta na równości, i
> to nie tylko równości wobec prawa, lecz także równego traktowania.

O ile równość wobec prawa w większości obszarów (we wszystkich - to fikcja)
można spowodować administracyjnie, to równego traktowania nie da się
administracyjnie narzucić. Takie pojęcia jak autorytet, akceptacja,
szacunek - to nie jest coś, co można ująć w ramy prawa. Na to zwyczajnie
każda jednostka musi sobie zapracować. Do tego jeszcze dochodzi pojęcie np.
gustu, z którego wynika, że np. spośród dwóch kobiet o identycznych
kwalifikacjach zwykle mężczyzna pracodawca zatrudni tę ładniejszą, bardziej
(w jego subiektywnym mniemnaiu) sympatyczną itd, itp. Z tego powodu pojęcie
"równego traktowania" to czysta utopia.

>Władza w
> takim społeczeństwie jest ograniczona do niezbędnego minimum i musi
> działać
> na rzecz swoich obywateli, wszystkich bez wyjątku, za pośrednictwem
> kontrolowanych instytucji demokratycznych. Ale sama demokracja to za mało.
> Systemy totalitarne też potrafiły zabiegać o poparcie wiekszości,
> przynajmniej formalne, lub o ciche przyzwolenie. Weźmy przykład
> "eutanazji"
> chorych, niepełnosprawnych i słabych w okresie nazizmu. Demokracja jako
> system większościowy też teoretycznie mogłaby podjąć decyzję o
> eksterminacji
> tych grup ludności. Dlaczego tego nie czyni i nawet nie bierze tego pod
> uwagę? Ano dlatego, że istnieją pewne standardy, bez których społeczeństwo
> obywatelskie, w szczególności otwarte, nie może istnieć - zapewnienie praw
> jednostki, bez względu na to, jakimi cechami się ona wyróżnia i kto jest
> aktualnie u władzy. Społeczeństwo otwarte nie może być samym tylko rządem
> większości, ale również musi chronić prawa mniejszości, tym bardziej, że
> jak
> wykazałem, raz możemy być większością, raz mniejszością w zależności od
> tego, o jakie swoje prawa i potrzeby walczymy. Władza, która tego nie
> uwzględnia, która nie potrafi wypracowywać kompromisów, mnoży konflikty.

Wszystko super - tylko KTO ma decydować o tym, KTÓRE OWE STANDARDY są tymi,
bez których owo społeczeństwo nie może funkcjonować - skoro skutki łamania
owych standardów mogą okazać się zgubne dopiero za kilkaset lat i kilka
pokoleń?
Dlaczego np. (pomijam kwestie religijne) aborcja lub jej zakaz, eutanazja
lub jej zakaz, dyskryminacja określonych zachowań lub jej brak, mają być
tymi fundamentami lub nimi nie być? NA CZYM oprzeć się ustalając owe
standardy?

Jak słusznie zauważył Adam w jednym ze swoich postów - jedynym miernikiem
może być tutaj doświadczenie. Doświadczenia setek lat wskazuje takie kanony,
które prowadzą do rozwoju i takie, które prowadzą do kataklizmów. Niestety
okazuje się, że w większość społeczeństw nazywających się "otwartymi" przez
ową otwartość rozumie właśnie relatywizm moralny, czyli negowanie owych
kanonów pozytywnych, na rzecz negatywnych (patrząc przez pryzmat
historycznych doświadczeń).

/.../

> A czy złamaniem jakichś praw byłoby niewieszanie krzyży w instytucjach
> publicznych, z których korzystają także wyznawcy innych religii i
> niewierzący? Jeśli już mówisz w takim przypadku o łamaniu praw wierzących,
> to należałoby zapytać których? Czemu symbole religijne w świeckim państwie
> miałyby wisieć np. w Urzędzie Skarbowym czy w Sejmie? Czy to ma wpływ na
> jakość pracy tych instytucji? Bo jeśli już, to powieśmy tam także symbole
> judaistyczne i islamskie. Tylko, że wtedy zgłosiliby się jeszcze inni,
> więc
> jaki to ma sens? Jeśli pytasz, komu przeszkadza wiszący w urzędzie krzyż,
> równie dobrze można zapytać, komu przeszkadza, że nie wisi?

Państwo neutralne religijnie, to państwo, którego religia nie obchodzi,
czyli nie reguluje prawnie takich kwestii jak symbole religijne. Czyli
powinna być instrukcja kto, kiedy i co można wieszać na ścianach urzędu,
przy czym ogólnie rzecz biorąc co niezakazane, to dozwolone i kwiatek, albo
widokówka powinna być na tych samych prawach co krzyż, gwiazda dawida, czy
cokolwiek innego tego typu. To jest dla mnie neutralność. A nie nakazy i
zakazy.

LM


>
> Pozdrawiam!
> Tomek
>
>