rs pisze:
> On 7/11/2016 11:23 AM, LeoTar wrote:
>> rs pisze:
>>> On 7/9/2016 1:50 AM, LeoTar wrote:
>>>> rs pisze:
>>>>> On 7/8/2016 1:08 PM, LeoTar wrote:

>>>>> nie interesuje mnie twoja opinia, ani dywagacje na temat
>>>>> mozliwego/niemozliwego poczecia przez pare. interesowala
>>>>> mnie odpowiedz na pytanie dotyczace rozpoznania rodzica. nie
>>>>> rozumiesz takiej rzeczywistosci jak podalem na wstepie, to
>>>>> podalem ci inny przyklad realny.

>>>> Zrozumiałem wreszcie o co Ci chodzi. Przepraszam, że wykazałem
>>>> takie niezrozumienie ale wynikło ono stąd, że już dawno
>>>> określiłem kim/czym są dla dziecka rodzice i nie pomyślałem, że
>>>> ktoś może jeszcze mieć takie wątpliwości.
>>>>
>>>> Otóż dla dziecka nie ma znaczenia, nie istnieje problem
>>>> rodzicielstwa. Problem rodzicielstwa powstaje w umyśle
>>>> rodzica, który traktuje dziecko jak swoją własność, jako kogoś,
>>>> kto jest od niego uzależniony i ma się stać jego spadkobiercą
>>>> by spełnić coś, czego rodzicowi nie udało się osiągnąć.
>>>> Spadkobierca ma pozwolić rodzicowi trwać wiecznie. I takie
>>>> postrzeganie dziecka utrwalają w dziecku jego rodzice.
>>>>
>>>> Gdyby nie ten rodzicielski przekaz utrwalany w procesie
>>>> wychowawczym dla dziecka nie istniałby problem rodzicielstwa
>>>> gdyż potraktowałoby ono identycznie ludzi opiekujących się nim
>>>> niezależnie czy są oni jego rodzicami biologicznymi czy też
>>>> zastępczymi. Dla dziecka istotne jest to czy jego opiekunowie
>>>> zabezpieczą mu bezpieczeństwo fizyczne, emocjonalne i czy
>>>> dostarczą mu wiedzy potrzebnej do życia. Da dziecka rodzicami
>>>> są ci, którzy się nim opiekują a nie ci, którzy je spłodzili. I
>>>> gdyby nie przyzwyczajenia i wyobrażenia rodziców co do tego
>>>> kim/czym ma być dla nich dziecko to problem rozpoznania
>>>> rodziców dla dziecka nie istniałby. Jeszcze raz powtórzę: jest
>>>> to problem rodziców a nie dziecka.

>>> znowu wygladasz opinie z punktu patrzenia zamknietego w
>>> hermetycznym sloiku jednolitego kulturowo spoleczenstwa.

>> Mylisz się. wygłaszam opinie z punktu widzenia kogoś, dla kogo nie
>> są istotne kolor skóry, religia, płeć, status materialny, etc.

> widzisz. wyglaszasz ze swojego puntu widzenia, nie bierzesz pod uwage
> puntu widzenia innych, ale poruszasz sprawy o charakterze
> uniwersalnym. to o czym pisze, nie dotyczy koloru skory. dotyczy
> poszukiwania korzeni, rzeczywistej przynaleznosci, czegos
> niezaprzeczalnego. kolor skory nie ma tutaj nic do rzeczy. dzieciaki
> kwestionuja nawet swoich naturalnych rodzicow.

Skoro tak to nie jest to problem koloru skóry lecz relacji (nierówności)
między dzieckiem a jego nauczycielami.


>> Dla mnie istnieje jedno jedyne kryterium: czy jesteś człowiekiem i
>> czy traktujesz drugiego jak siebie samego niezależnie od tego ki
>> jesteś i co zrobiłeś/robiłeś do tej pory. Czy jesteś człowiekiem,
>> który nie poniża drugiego człowieka to jedyne moje kryterium. I
>> zgadzam się z Tobą całkowicie, że jest to kryterium bardzo
>> hermetyczne ale równocześnie nie ograniczające nikomu wstępu do
>> tego "elitarnego" klubu - wystarczy przestać być ksenofobem i
>> rasistą.

> nic o tym nie wiesz. gosc moze byc pedofilem, seryjnym zabojca, ale
> dla ciebie bedzie krysztalowym obywatelem. nie masz wgladu w jego
> zycie. nie masz prawa wyciagac wnioskow na jego temat, a juz w ogole
> nie masz prawa ferowac wnioskow uniwersalnych.

Gdzieś przeczytałem, nie pamiętam gdzie, że łagodnością można łamać
kości. Tak samo wiarą w dobroć drugiego człowieka można z przestępcy
zrobić człowieka prawego; wystarczy mu tylko wytłumaczyć DLACZEGO stał
się przestępcą. Jeżeli re-edukator nie potrafi tego zrobić to jest to
problem re-edukatora a nie przestępcy.


>>> a teraz wyobraz sobie sytuacje, w ktorej zaadoptowane dziecko
>>> jest innego koloru skory niz rodzice. jak juz to zrobiles, to
>>> postaw sie w sytuacji dziecka, ktore widzi roznice miedzy soba a
>>> rodzicami, stara sie zrozumiec.

>> Problem stwarzają rodzice/opiekunowie, którzy tylko powierzchownie
>> wyzbyli się szufladkowania ludzi, a nie samo dziecko. Dziecko uczy
>> się od swoich autorytetów i może zacząć siebie dyskryminować gdyż
>> dostrzega konflikt występujący u jego rodziców/opiekunów.

> to nie jest prawda. dzieciak jest ciekawski, i czesto stara sie
> przeciwstawic rodzicom jako autorytetom. to jest normalne zachowanie.
> rodzice maja niewiele tutaj do gadania. moga jedynie to wzmocnic,
> albo przekierowac gdzie indziej, wytllumaczyc. zdementowac itp.

Jeżeli dziecko przeciwstawia sie rodzicom to znaczy, że zostało przez
rodziców OSZUKANE. Przy czym dziecko postrzega jako oszustwo rownież
niepełną prawdę. Dla dziecka nie ma półprawd; jest albo Prawda albo
Fałsz. Polecam Paul'a Ekman'a "Dlaczego dzieci kłamią?". W tej bardzo
ciekawej książeczce napisanaej przez rodziców i ich syna widać różnice w
podejściu mężczyzn i kobiet do mówienia prawdy i kłamania, Kobiety,
delikatnie mówiąc, są bardziej elastyczne i skłonne do posługiwania się
półprawdami w przeciwieństwie do dzieci i mężczyzn. Może w ten sposób
kobiety chcą sobie zapewnić bezkarność...? ;-)


>>> niektore dzieci odpuszczaja i podazaja takim tokiem myslenia
>>> jaki proponujesz, ale spora czesc, szczegolnie w czasie
>>> nastoletniej rebelii, stara sie kwestionowac rodzicielstwo
>>> (czasami nawet te autentyczne) i szukac biologicznych. <rs>

>> j.w. Problem jest efektem konfliktu wśród rodziców/opiekunów i ich
>> relacji z dzieckiem. Jeżeli nauczyciele w jakikolwiek sposób nie
>> zaakceptowali swojego podopiecznego to dziecko dostrzeże ten fałsz
>> bardzo szybko i od tego zaczyna się konflikt, najpierw ukryty, a
>> pózniej otwarty bunt. To samo zjawisko występuje w relacjach między
>> rodzicami biologicznymi i ich dzieckiem. Bunt okresu dorastania to
>> nie jest jakiś wyjątek lecz reguła a więc we wszystkich dzietnych
>> rodzinach mamy do czynienia z problemem do rozwiązania na skalę
>> globalną.

> nie. to nie kwestia konfliktu. to normalne, naturalne zachowanie
> dorastajacego osobnika, ktory poszukuje wlasnej tozsamosci. <rs>

Nie wiem jakie masz doświadczenia dziećmi, ale moje doświadczenie jest
takie, że znika problem 'dorastającego' osobnika jeżeli rodzic/opiekun
zdobędzie się na potraktowanie dziecka serio i po partnersku, jeżeli
bezgranicznie zaufa dziecku i okaże mu przez to bezgraniczny szacunek.
"Traktuj blizniego swego jak siebie samego" - również dziecko, które
rzekomo nie wie wszystkiego i musi się od rodzica uczyć. Rodzic ma
dziecku okazać miłość poprzez zufanie i wyrażenie swego dla dziecka
szacunku, a wówczas zaczynają sie dziać rzeczy bardzo dziwne, sprzeczne
z "osiągnięciami" dotychczasowej, zakazowo-nakazowej 'czarnej
pedagogiki'. Jeżeli masz szansę to obadaj takie relacje z dziećmi...


--
LeoTar

Świat według LeoTar'a @ http://leotar.net/
Odważ się wiedzieć - Zygmunt Freud
Anarchia matką ładu - Piotr Kropotkin