On 15 Lut, 13:59, "cbnet" <c...@n...pl> wrote:

> Tłumaczenie matce, że dokonuje w ten sposób samobójstwa
> na samej sobie w swoich relacjach z dziećmi w przyszłości
> nie robi wrażenia na kobietach - są przekonane, że postępują
> właściwie i nic "złego" nie ma podstaw ich spotkać od ich dzieci
> "w podzięce".
> Niestety, jest to błąd, znany mi również z autopsji, ponieważ
> nie każde dziecko wradza się wystarczająco mocno w mamę.

Ja, jestem bardzo podobna do matki pod wieloma wzgledami, ale
spuścizna genetyczna
nie musi miec az takiego przełożenia na sposobie postrzegania danej
sprawy\problemu jak
ona to widzialy(baby), lub jak by sobie tego zyczyła(y). Jesli
kobieta, nad dobro i racje swojego meza i dzieci
przedklada racje matki, babki, ciotki, sasiadki to po pierwsze ona ma
problem, ponieważ jej toksyczna
matka skaziła jej sposob traktowania partnera i ojca swoich dzieci
syndromem modliszki: zakopulowac a potem odgryzc lepek.
A po drugie, swiadczy to, ze nie zasluguje na faceta... i na dzieci,
poniewaz jest tendencyjnie urobiona i bedzie powielac tendencyjne
schematy wychowawcze z lepszym lub gorszym skutkiem(to zalezy od
podatnosci dziecka). Ale efekt ostateczny zawsze jest ten sam: dzicko
ma oczy, uczy i rozum i samo oceni kazdego z osobna. Przy tym nie ma
co sie zbytnio zamartwiac co bedzie "a jesli'' jedno z dzieci da sie
urobić i zerwie sie wiez miedzy nim a ojcem - taki przypadek moze sie
zdarzyc nawet w najlepszej rodzinie, nie przejawiajacej minimum
dysfunkcyjnosci.

> Inna sprawa: kontaktowanie się z dzieckiem.
> Takie kontaktowanie się w formule do jakiej zostaje sprowadzony
> tata i jego relacje z dziećmi wymaga od niego podjęcia sporego
> wysiłku, w wyniku którego otrzymuje zaledwie coś w rodzaju
> średnio satysfakcjonującego "ochłapu".

To nie ważne, o ile nie masz możliwości. Chodzi o możliwości i to,
jak je wykorzystasz.
Ja widzialam mojego ojca dwa razy w zyciu. Ale musisz wiedziec, ze
podczas tych
spotkań, było tak milo(rozmow nie pamietam bylam mała) ze czuje to do
dzis, choc mineło bez mała
30 lat. Nie bylo wielkich prezentow, rekompensujacych, bo i czasy byly
inne. Ale wtedy, ojciec
zrobil dwa gesty, ktore zapadły mi w serce do końca zycia i one
przeswiadczały o tym, ze z tym:
'zły' jest cos nie tak i ktoś tu kłamie. Jak juz ja jestem pogieta, to
malo kto tak jest, niemniej zlej opini o
ojcu nie adoptowałam bezkrytycznie, malo tego, zawsze dążyłam by sie o
tym przekonac. Swego czasu
to byl taki moj zyciowy cel.

> Sama napisałaś, że dopiero niedawno udało ci się jakoś
> "wyprostować" i uporządkować wizerunek ojca, a zatem we
> wcześniejszych kontaktach z nim uzmysławiałabyś mu tylko
> swój wcześniejszy jego swój wizerunek.

Nie nie nie, zle mnie pojąłeś. Ja przyjmowalam do uszu rozne gatki
typu: 'za male alimenty',' nie interesuje sie'.
Ale podowczas jako dziecko tlumaczylam sobie tak. Alimenty <-> jakies
pieniadze listonosz przynosi. Kidy juz doroslam na tyle, zeby
znalezc go i poznac prawde... bylo za puźno. Dlatego uważam, ze nalezy
robic wszystko zeby skontaktowac sie z dzieckiem
i w miare jego rozwoju tlumaczyc zaistniala sytuacje. Nie wyobrazam
sobie, powielic blad mojej matki. Nawet gdyby ten ojciec byl parszywym
gnojem, to nie ona powinna mi go tak przedstawiac a ja sama powinnam
dojsc do takiego wniosku - o ile. Negatywne wypowiadanie sie o drugim
rodzicu, robi w umysle dziecka nieodwracalna krzywde i jak na ironie,
nie koniecznie pod adresem tego który jest oczerniany - wierz mi. Ja
teraz jestm dorosła, mom swoje zycie i pewnych informacji nie
zweryfikuje. Wiem(bo sprawdziałam), ze ojciec mial swoje bardzo
powazane powody, dla ktorych mnie zaniedbał i ominął w swoim krotkim
zyciu. Mysle sobie, ze załował. Mysle, ze cierpial ztego... bo kazdy
by cierpial, chyba ze jakis psychopata, ale to juz nie warto
dyskutowac. Mam tylko, zal, ze nie probowal, ale byc moze po prostu
byl zbyt osaczony, zbyt niepewny juz potem jak ja zereaguje. BYc moze
wstydzil sie spojrzec mi w oczy... a nie potrzebnie bo ja do dzis bym
tego z serca pragneła. Jednak ostatecznie ja go nie osadzam, życie
jest trudne i nie zawsze umiemy dokonac wlasciwych woborów po prostu.
Widzę na codzien mase takiej bezradnosci.

> Niestety, jest to tak nieprzyjemne w odbiorze, że nawet tęsknota
> za dzieckiem bywa [chyba częściej] mniej "depresyjna", zwłaszcza
> w połączeniu z nadzieją, iż kiedyś-kiedyś i tak prawda wyjdzie
> na jaw, niż "chlastanie się" tymi kontaktami.
> Czyli _czasem_ łatwiej jest czekać cierpliwie licząc po cichu
> na cud, niż na bieżąco doświadczać porażek patrząc na
> okaleczony obraz samego siebie w swoim dziecku.

Wcale tak nie musi być. Jesteś po po prostu rozalony, i przez to
możesz miec przytłumiony obiektywny oglad sytucji.

> Niektórzy prawdopodobnie potrafią zacisnąć zęby i poświęcić
> się, aby utrzymywać chociaż takie ~jednostronne kontakty
> z dzieckiem - kwestia osobowości.

Jesli rodzina jest rozbita, to kady jej czlonek, jest sklonny skupiac
sie na wlasnym bolu, szkodach, racjach i racjonalizowac wlasny
subiektywny oglad sytuacji. Najczesciej w tych przepychankach
najbardziej ucierpia dziecko, choc moze nie dawac tego po sobie
poznac.
Spokoj, to jest to co cie ratuje. Spokoj i zrownowazone podejscie do
dzieciaka, ktoremu byc moze swiat sie zawalil bardzej niz rodzicom, bo
ma slabsza odpornosc emocjonalna. Sprobuj stac sie dla nich, jakas
namiastka rownowagi, spokoju, pewnosci, ze bez wzgledu na wszystko
zawsze bedziesz - zawsze.Absolutnie! nie wypowiadaj sie zle o jego
matce - bo bedzie proces zamknietego kola. Daj z siebie to co mozesz a
kiedys miejmy nadzieje ci sie to zwroci - bo w zyciu nie mozna byc
niczego pewnym.

> Nie chcę w ten sposób usprawiedliwiać twojego taty, ale obawiam
> się, że unikanie kontaktów z dzieckiem to dosyć typowe zachowanie
> mężczyzn, które wcale nie świadczy jednoznacznie IMHO negatywnie
> o ich faktycznej zdolności do "bycia tatą" powiedzmy w normalnej
> sytuacji.

Zgadzam sie.

> --
> CB