> Jak dotąd piszemy w zeszytach w 3 linie. Wykaligrafuję literę, polecę, aby
> jej się przyjrzał, następnie poprowadzę rękę chłopca tak, aby powstała
> kształt osadzony w brębie linii i poproszę, aby powtórzył ćwiczenie.
> Jednocześnie wymówię głoskę, celem wytworzenia jasnego powiązania między
> znakiem graficznym a dźwiękiem, który mu odpowiada.

Przykłądowy sposób podejścia do zaburzeń pisma,
Czyli jak myśleć nad tym pacjentem:

Dla przyśpieszenia procesu wiązania liter z dźwiękami
można zastosować wskazywanie wypowiedzianej przez nauczyciela głoski
spośród 2-4 napisanych - liczbę wyborów można zwiększać jeśli
to za łatwe. Jeśli zawsze potrafi wskazać nie ma potrzeby
tworzyć tych powiązań bo te już są, a problem leży w samodzielnym
wyobrażeniu litery odpowiadającej wypowiadanej głosce.

Często problem pacjenta polega na tym, że nie wie jakie głoski
składają się na słowo, i to powoduje błędy w piśmie
mimo, że reguły wiążące fonemy z grafemami są zachowane

W jeszcze innych przypadkach dokładnie wie jakie są głoski ale
przez pomyłkę uruchamia pisanie nie tej litery co trzeba.

Ponadto, zdarza się sytuacja w której wszystko co powyżej
działa ale pacjent utracił wyuczone motoryczne wzorce odpowiadające
grafemom, jest jednak w stanie ułożyć wyraz z rozrzuconych liter.

To kilka najpopularniejszych wariantów, jest jeszcze sporo innych
plus różne ich kombinacje, Cwiczenia - aby pomagały, muszą uwzględniać
wariant deficytu, nie ma metod apriori dobrych - metodę dobiera się
po zdiagnozowaniu mechanizmu zaburzeń pisma.
Jeśli jest kilka wariantów zaburzenia na raz, każdy
aspekt zaburzenia ćwiczy się oddzielnie.
Tak więc musisz najpierw zrozumieć dlaczego nie pisze
zanim zaczniesz ćwiczyć. Aby to sprawdzić wykonuje
się dostosowane do stanu pacjenta eksperymenty diagnostyczne
sprawdzające w jakich konfigurqacjach co jest a co nie jest możliwe.

W podobny sposób myślimy nad każdym innym
aspektem zaburzeń czy to mowy ekspresyjnej
czy też rozumienia.

pozdrawiam
vonBraun

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl