pozwolę sobie wtrącić tylko trzy grosze ;)

Suzuki Nakai wrote:

> Z drugiej nie wyobrażam sobie, żeby po operacji osoba zainteresowana była
> _całkowicie nieświadoma_ rozpoznania_.

Naturalną reakcją na niepomyślną informację na temat diagnozy czy
rokowania, są mechanizmy obronne. Czyli na przykład zaprzeczanie.
Pacjent może mimo, że jest leczony na onkologii czy jest pod opieką
hospicjum, zaprzecza temu, że jest chory, bo nie jest w tym momencie w
stanie poradzić sobie z tą informacją. Miałam wielu pacjentów, którzy
mimo lat leczenia na onkologii, zaprzeczali, że chorują na raka. A to,
że opiekuje się nimi hospicjum jest związane na przykład z dochodzeniem
do zdrowia, stricte leczeniem p/bólowym etc...

> Z trzeciej jestem zwolennikiem zarówno informowania pacjenta gdy chce
> wiedzieć w pełnym zakresie, jak prawa pacjenta do nieinformowania (jeśli
> sobie tego życzy).

Dokładnie. Pacjent powinien wiedzieć dokładnie tyle, ile CHCE wiedzieć.
Ważne, aby te informacje otrzymał w właściwy sposób (przy zachowaniu
podstawowych zasad przekazywania niepomyślnych informacji).
Ale powinien znać to minimum, które jest niezbędne do odpowiedniogo
leczenia na danym etapie choroby. Czyli jeśli pacjent, u którego
rozpoczęła się diagnostyka, dowiadauje się o rozpoznaniu - powinien
dowiedzieć się o tym w ten sposób, aby podjąć leczenie. Jeśli przekaże
się takie informacje w niewłaściwy sposób, pacjent może zrezygnować z
leczenia. Bywają niestety takie sytuacje, że pacjenci dowiedziawszy się
w niewłaściwy sposób o rozpoznaniu, zaprzeczając uparcie chorobie -
rezygnują z leczenia, które de facto daje im szanse na pełne wyleczenie
czy poprawę długości i jakości życia.


--
Pozdrawiam, Magdalena S. (dzidzia ~IX,X 2004)