Użytkownik Thalia napisał:

>>Może od tego zacząć ? Jeśli facet ma poważne zmartwienia do tego
>>stopnia że przestaje się kontrolować, naraza na szwank to co osiągnął,
>>to znaczy że trzeba najpierw coś z nimi zrobić. Może zamiast ganiać go
>>do psychologa sama spróbujesz się dowiedzieć co go tak mocno pogryzło ?
>
>
> Ale jak to zrobić? Próbowałam na wiele sposobów. On nie chce rozmawiać.
> Owszem, niekiedy mi się to udaje (a raczej udawało, ale jest coraz gorzej),
> ale mimo tego on nie chce się otworzyć tak do samego końca. Wiem, że gryzie
> go sporo rzeczy - pracoholizm i to taki naprawdę mocno posunięty, wygórowane
> i niespełnione ambicje, cholernie stresująca praca w firmie, która lada dzień
> może po prostu zniknąć z powierzchni ziemi, notoryczny brak pieniędzy (może
> nie tyle brak na codzinne życie, ile niemożność odłożenia na przyszłość),
> totalne zmęczenie (od kilku lat nie miał porządnego, czyli przynajmniej
> 2-tygodniowego urlopu, na którym mógłby się zupełnie oderwać od spraw
> zawodowcyh), strach przed przyszłością, szarość dnia codziennego (a jak ma
> być inaczej, gdy nie ma czasu nawet na wspólne rozmowy, o spacerach nie
> wspominając), dzieci, którymi trzeba się zająć, a na które nie ma się już sił
> i czasu, skoro pracuje się do utraty tchu, zmęczona i poznana na wylot żona,
> która niczym już nie zaskoczy.

I pierwsze siwe włosy, utrata kondycji, może jakieś kłucie w boku... .

> Czyli generalnie kicha totalna - typowe zmęczenie matariału i wysycenie
> wspólnym życiem codziennym. Tamta kobieta była odskocznią od dnia
> powszedniego (bo nie ma tych wszystkich problemów, z którymi my się borykamy)
> i przypuszczalnie nadal jeszcze kusi. To są te zmartwienia.

IMHO raczej testem czy choć jako samiec jest jeszcze atrakcyjny. Ciszę
i spokój to można też mieć na rybach.

>>Potem można szukać lekarstwa.
>
>
> Wydaje mi się, że diagnozę sama postawiłam po tym długim czasie obserwacji,
> ale co z tego? Lekarstwa nie znam nadal. Nie sprawię, by firma nagle zaczęła
> dobrze prosperować, nie wymuszę na nim, by wziął urlop, by przestał się tak
> zatracać w pracy (wg niego taka intensywna praca to konieczność, bo teraz,
> dzisiaj nie da się inaczej żyć, by przeżyć), nie uczynię tak, by dzieci stały
> się samoobsługowe, by nie chorowały, nie płakały, nie zarobię tylu pieniędzy,
> bym mogła go utrzymywać, nie rozciągnę doby do 36 godzin.
> Wszystko, co mogłam zrobić, by mu pomóc, ulżyć, naprawić między nami, już
> zrobiłam. Nie mam siły, pomysłów, co robić dalej. Wydaje mi się, że teraz na
> niego kolej, bo to, co zostało do zrobienia, to tylko i wyłącznie jego
> działka. Ja go mogę wspierać mentalnie i psychicznie, ale nie zrobię tego ZA
> niego. To przecież dorosły facet.

Jesli dorosły facet nie widzi recesji, zamiast halsować próbuje wiatr
przedmuchać, to znaczy że wywierana jest nań presja. Nie znam Cię, ale
to dość typowe że słyszy rzucone mimochodem uwagi iż to i owo trzeba
kupić, że tamci to se coś kupili, że wartoby dzieci do prywatnej szkoły,
albo wakacje spędzić na Malediwach. Że nie wiadomo co to będzie jutro,
że może lepiej było wyemigrować... . Drobne niezobowiązujące uwagi które
na poważnego faceta działają jak bat dorożkarza. Bat rodzi strach,
strach zniecheca do rozmów.
Recesja minie za jakieś trzy-cztery lata. Spróbuj go przekonać (a nie
przekonasz go nim sama w to nie uwierzysz) że na razie warto wyluzować,
odłożyć wielkie plany, podreperować siły, by je mieć gdy przyjdzie
okazja. Tą okazję też trzeba zauważyć, a jak chomik zabiega się w swojej
karuzeli to często nawet nie zauważa, że ktoś otworzył klatkę.
A tą drugą się nie przejmuj, facet najwyraźniej sam widzi że go nie
stać na utrzymanie dwóch domów.

--
Pozdrawiam
Adam