Użytkownik "bazyli4" napisał w wiadomości
> Znam kilka takich par, w których rozejście się i narażenie dzieci na
> konsekwencje wyjścia z rozbitej rodziny to było najlepsze wyjście...
> czasem właśnie dla dobra dzieci wychodzi się ze związków...

To temat na innego posta - można tu debatować dozgonnie.

> U mnie się zmienia wraz z wiekiem i dojrzałością emocjonalną...

I do jakich doszedłeś rozwiązań? :)
I w związku z tym jaki masz cel w życiu? Zaliczyć jak najwięcej lasek? :)

>> Jesteśmy "wyuczeni" od wieków monogamii...
>
> Pamietaj wszakże, iż ta nakładka na naturę jest jednak dość świeżej
> daty...

No ... ale nauka idzie do przodu :)

> Albo, jak to już zostało powiedziane, z doświadczenia i rozwinięcia
> dojrzałości emocjonalnej... ;o)

Raczej z wygodnictwa i tumiwisizmu połączonego z egoizmem, oraz z braku lub
zaniku wartości w imię "udawania że jest mi tak git" :)

> A ta potrzeba przynależności to co za dziwo?

Potrzeba przynależenia do drugiej osoby.
Nie odczuwasz takiej?

> Uprzedmiotowieniem innych jest monogamia, wyrażająca się w zawężeniu
> pojęcia 'moje'. Prosty lęk przed samotnością, że się Flyerm posłużę ;o)

Uprzedmiotowienie to traktowanie innych przedmiotowo a więc to oczywiste że
uprawiając sex z kilkoma osobami równocześńie (nie na raz) traktuje sie je
jak rzecz. Wykorzystuje się te osoby do zaspokojenia swoich potrzeb
sexualnych. To nazywasz dojrzałością emocjonalną?

>> Tu już powiało lekką patologią :))
>> Gdy się kogoś kocha trudno sobie nawet wyobraźić coś takiego ...
>
> To prawda, powiało patologią. Gdzież widzieć większą patologię niż w
> zabranianiu partnerowi bycia szczęśliwym i radosnym ;o) Gdy się kogoś
> kocha trudno wyobrazić sobie, jak można być w ogóle zazdrosnym...

Trudno wyobraźić sobie miłość bez zazdrości :) (nie mówie tu o chorobliwej
zazdrości)
Zresztą Twoja odpowiedź mnie nie dziwi .. trudno jest chyba kochać kilku
partnerów na raz :)

Pozdrawiam
Vicky