On 13 Sty, 11:28, westaa <g...@w...pl> wrote:
> witam
>
> Wszędzie słyszę i czytam o rodzicach dzieci uposledzonych.
> O ich uczuciach ,rozterkach życiowych o tym jak jest im cięzko borykac
> się z chorym dzieckiem.
> A czy ktoś choc raz pomyslał jak się czuje pełnosprawne dziecko w
> takiej rodzinie?
> Piszę to dlatego bo sama jestem z takiej "nienormalnej rodziny"...
> Teraz mam już swoją rodzinę i wymarzony dom,ale jednak nie czuję
> spokoju.ciągle wracają do mnie przykre obrazki z dzieciństwa...wieczne
> zdenerwowanie mojej mamy,krzyki i kłotnie o byle co...zabrudzona
> łazienka,smrod ,pieluchy tetrowe wiecznie powiewające na balkonie..
> Musiałam szybko dorosnąć(siostra starsza o dwa lata)w wieku czterech
> lat aby zasłużyc na pochwałę rodzicow myłam jej ubrudzony
> tyłek,zmieniałam pieluchy,pilnowałam aby nie zrobiła sobie krzywdy...i
> musiałam być bardzo grzeczną dziewczynką,bardzo posłuszną i musiałam
> zrozumieć ,że są ludzie ktorzy się wysmiewają z kalekich dzieci i
> najlepiej jak to ja będę odwiedzac koleżanki a nie one mnie...
>
> Odczuwałam totalne odrzucenie emocjonalne ze strony moich rodzicow'
> ,całkowity brak zainteresowania oprocz ciągłego czepiania się mnie)do
> tej pory odczuwam jakiś rodzaj dziwnej krzywdy.
> Moja siostra żyje i jest coraz gorzej ,opieka nad nią przerasta siły
> moich rodzicow.Swiat kręcił się wokół niej i kręcic się będzie
> Zyję z piętnem kalectwa mojej siostry,z wielką tajemnicą że mam
> rodzeństwo.Będąc dzieckiem na pytanie czy jestem jedynaczką
> odpowiadałam twierdząco ,bojąc się ze wszystko się wyda,że ktoś coś
> usłyszy jakieś nietypowe jęki ,krzyki...
>
> Nieraz jak jestem zła to chcę aby to już się skonczyło,chcę jej
> śmierci ...moze po wszystkim skończą się moje migreny i może
> przezwyciężę lęk i zdecyduję się na drugie dziecko...

Westo, jak bys chciała jeszcze ''pogadać" i nie
uwazasz, ze moge Ci zaszkodzić to pisz o tej sprawie na priv pod
wyżej wymieniony adres :)
__________
pozdrawiam
Iza