On 5 Gru, 22:57, darr_d1 <d...@w...pl> wrote:
> Taka oto sytuacja...
>
> 3 i pół letnia wnuczka dostaje u babci, którą odwiedza raz na dzień
> lub dwa, swoją ulubioną zupkę pomidorową. Mała nazywa ją czerwoną
> zupką (pojęcia nie mam skąd jej się to wzięło bo doskonale wie jak
> wygląda kolor czerwony a jak pomarańczowy, nie o to tu jednak chodzi).
> A następnie przez kolejne cztery dni, przychodząc do babci, pyta za
> każdym razem czy babcia ma jej ulubioną, "czerwoną zupkę". Aż w końcu
> babcia ulega i obiecuje, że jutro czyli na następny dzień zupkę będzie
> miała. Tak też się dzieje, gdy mała przychodzi następnego dnia do
> babci, pyta standardowo o "czerwoną zupkę", którą babcia naprędce
> szykuje w szklance. Oto dalszy przebieg ich rozmowy:
>
> - babciu, a kupiłaś mi specjalnie czerwoną zupkę?
> - nie, zrobiłam Ci ją?
> - ale kupiłaś mi?
> - nie, zrobiłam specjalnie dla Ciebie.
> - no ale kupiłaś ją dzisiaj dla mnie?
> W końcu babcia "pada" i odpowiada zadowolona, żeby wnuczka się
> cieszyła, bo to specjalnie dla niej przecież było:
> - taak, kupiłam i zrobiłam ją dla Ciebie.
>
> I teraz to, co najbardziej dla mnie było w tym wszystkim istotne, a
> jednocześnie nie do końca zrozumiałe.Wnuczka pyta:
>
> - to dlaczego wcześniej mi jej nie kupiłaś?
>
> Moje pytanie brzmi:
>
> Co mogła chcieć osiągnąć wnuczka takim pytaniem? Drążyła przecież,
> chyba, nie bez powodu. Ja już nie pamiętam co babcia odpowiedziała,
> jakoś poszło w śmiech, rozeszło się po kościach. Czy jest jednak
> możliwe, żeby dziecko - zwłaszcza w tym wieku - miało z góry założony,
> zamierzony cel "wypomnienia" babci, że wcześniej tak bardzo jej nie
> zależało na spełnieniu życzenia wnuczki?
>
> Nie chcę nikomu zarzucać/sugerować, że kobiety (nawet tak młode i
> małe) "coś tam" w genach jednak mają. Zastanawia mnie to jednak i
> zadziwia, takie podejście małej do tematu, jak opisane powyżej. No
> chyba że to tylko ciekawość dziecka była, dlaczego dopiero teraz, tak
> późno babcia się postarała.:))
>
> Pozdrawiam,
> darr_d1

Hę...hę...hę ;)
Mając ok 3,5 lat stwierdziłam, że wiem iż dzieci nie przynosi bocian.
Nie pamiętam sytuacji, ale doskonale pamiętam, że byłam świadoma, iż
"dźwięki" pochodzące z łóżka obok
mają duży związek na rodzenie sie tych dzieci :)
Skąd mogłam o tym wiedzieć ...Bóg jedyny raczy wiedzieć.
Myślę sobie, ze po prostu niedoceniamy potęgi umysłu u małych dzieci,
który ewoluuje w niemal kosmicznym tempie w porównaniu z naszym tj
ludzi dojrzałych.
Ciekawostka.
Dzieci do 10 miesiąca życia sa w stanie odróżnić lemury, które de
facto nie sa do odróżnienia.
Ta umiejętność skądinąd zanikająca, jest niejako takim, żartem
natury ...jakby biologia chciała nam pokazać jakie niezwykłe
predyspozycje umysłu mają niemowlęta.
A może ta umiejętność nadnormatywnej pamięci ...nazwijmy ją
fotograficznej, jest potrzebna dziecku po to by się uspokoić na widok
bliskich znajomych twarzy, którą widzi najczęsiaj. Być może z czasem
kiedy mózg zaczyna generować pamięć długotrwała (zdolność do
zapamiętywania i szufladkowania wiadomość) ta cudowna umiejętność
przestaje funkcjonować ...kto wie?
Super są te zagadki umysłu... fascynujące.
____
Iza