Przykład z lektury jak dziczeje seks......

Tysiące lat temu rabini doskonale zdawali sobie sprawę, że frustracja seksualna
degeneruje psychikę i ducha. Dlatego też niedozwolone było nauczanie w synagodze
przez mężczyznę, który nigdy nie miał kobiety. Surowo zabroniony wstęp do składu
Sanhedrynu (najwyższa władza sądownicza i prawodawcza) posiadali "zgrzybiali starcy",
kastraci, nieżonaci i bezdzietni mężczyźni. Ponad dwa tysiące lat później dokonano
"odkrycia" wpływu frustracji seksualnej na psychikę na gruncie nauki.
Wiadomo z psychiatrii, że frustracja seksualna degeneruje osobowość. Najczęściej są
to zaburzenia nerwicowe z towarzyszącym im zaburzenami osobowości i w sferze
seksualnej. Typową reakcją jest upokażanie się z towarzyszącym wzmożeniem popędu
seksualnego, z przesunięciem źródła rozkoszy w kierunku cierpienia. Innymi słowy,
chodzi tu o masochizm, czyli czerpanie satysfakcji seksualnej z udręczania swojego
ciała. Aż do czasów rewolucji przemysłowej znane były praktyki biczowania się. Dość
rozpowszechniony, przynajmniej we francuskich zakonach żeńskich, był zwyczaj
masturbacji przy pomocy pokrzyw, specjalnie zresztą do tego celu uprawianych.
Przyjrzyjmy się wybranym zapiskom historycznym.

Św. Angela z Foligno (1248-1309) piła wodę z kąpieli po trędowatych. W jej pamiętniku
czytamy: "Kawałek strupiastej skóry trędowatego utknał mi w gardle. Zamiast go
wypluć, zadałam sobie wiele wysiłku, aby go przełknąć i udało mi się. Miałam
wrażenie, że przyjęłam komunię. Nigdy nie potrafię wyrazić rozkoszy, jaka mnie
ogarnęła. " (S. Beauvoir, Druga płeć, Kraków 1972)

Znana dość dobrze św. Maria Magdalena dei Pazzi (1566-1607), florencka karmelitanka
doświadczała podobnych rozkoszy. Swoje ciało tarzała w cierniach. prosiła siostry o
chłostę, ubliżanie słowne a nawet kopanie w twarz. Znowu zapiski klasztorne ujawniają
parafilę: "Starczy już, nie rozniecajcie bardziej tego ognia, który mnie trawi. To
nie jest ta forma śmierci, której sobie życzę. Jest w tym zbyt dużo przyjemności i
błogości" (W. Ronner, Kościół i cnotliwość)

Inna historia poruszająca wiąże się z salezjanką św. Marguerite Marie Alacoque
(1647-1690). Wycięła ona sobie na piersiach podobiznę Jezusa i aby zapobiec gojeniu
się ran, przypalała ją świecą. W swym życiu klasztornym doświadczyła także stosunkowo
rzadkiej parafilii pod postacią czerpania satysfakcji seksualnej z spożywania
fekaliów (w tym wypadku chodziło o biegunkę chorego). (H. Gunter, Psychologie der
Legend. Studien zu einer wissenschaftlichen Heiligengeschichte).

Oczywiście przedstawione przykłady są dość drastyczne, ale "mniejszego ciężaru"
zaburzenia i problemy z abstynencją, jak się wydaje na podstawie literatury faktu,
występowały dość powszechnie. Gdy odeszła w zaświaty w 1783 r. Marguerite Gourdan,
sutenerka i rzemieślniczka wyrabiająca sztuczne penisy, w jej przedsiębiorstwie
znaleziono ponad pół tysiąca zamówień z francuskich klasztorów. Problemy z
abstynencją bynajmniej nie dotykały li tylko kobiet. Wręcz przeciwnie. Znany nam
Zakon Krzyżacki słynął z swego zepsucia. Z akt sądowych Malborka z tamtego okresu
wynika, że zakonnicy uwodzili mężatki, panienki a nawet kilkuletnie dziewczynki.

Hierarchia próbowała oczywiście zaradzić tyn problemom. Najpierw zlikwidowano po
ciężkich bojach koedukacyjne zakony. W 1231 r. w Rouen synod zakazał wychowywania
dzieci w klasztorach z uwagi na wystepujące nadużycia seksualne. W 1583 r. w
Hiszpanii zakony stały się zamknięte dla osób z zewnątrz, także dla podróżników. Po
wpadkach zakonniczek angielskich z małpami i psami, wyszło zarządzenie ograniczające
dozwolone zwierzęta domowe do kotów. (G. H. Cook, English Monasteries in the Middle
Ages). No i znamienne, że po tych wszystkich ograniczeniach rozpleniły się w
klasztorach psychozy halucynacyjne, depresje, nerwice np. atak histeryczny z
charakterystycznym wygięciem ciała w łuk) i różnorakie formy samookaleczeń.