Pawel Dziekonski wrote:


> Sluchaj, jesli ja to bylem w stanie wymyslic,
> to czemu nie wymyslili tego ci
> co projektowali ta ,,reforme''???

OdpowiedĽ już częściowo padła. Kluczem są tzw. koszty społeczne - żadna ekipa nie
chce stawić im czoła, a wręcz nie jest pewne, czy społeczeństwo by to wytrzymało
(patrz "Samoobrona"). PiotrMx porównywał nakłady na zdrowie w paru krajach i w
Polsce, ja prowokacyjnie pytałem o "koszyk" - nie ma takiego koszyka, od lat trwa
dyskusja nad jego stworzeniem, ale nie ma chętnych. Na przeszkodzie stoi po pierwsze
trudność oceny kosztów leczenia w Polsce, po drugie - wspomniane koszty społeczne
(też już pisano, że koszyk pokryłby jedynie bardzo podstawowe usługi - na pewno przy
obecnych nakładach nie znalazłyby się w nim przeszczepy, chemioterapia, by-passy
wieńcowe itp kosztowne fanaberie). Obecność tych metod leczniczych na liście
świadczeń gwarantowanych przez Kasy jest fikcją literacką - taka lista to nie jest
"Koszyk" w prawidłowym rozumieniu tego słowa, to są pobożne życzenia. Może tego nie
pamiętasz, ale człowiek w PRL-u też miał pełne prawo do leczenia dializami - tylko
stacje dializ pokrywały może 50%, a może nawet i mniej rzeczywistego zapotrzebowania
na te usługi. Chorego zapisywano w kolejkę, bo przecież prawo do świadczenia on ma -
i czekał. Majętniejsi kupowali sobie aparat do dializ, ale i to czasem nie
wystarczało - bo aparat musi gdzieś stać, a wymagania takiego urządzenia są bardzo
duże. Stąd wielu pacjentów nie doczekiwało się na gwarantowane świadczenia (w
prostych żołnierskich słowach: umierali) - i dzięki temu system działał. Gwarantując
wszystkim prawo do bezpłatnego leczenia, a jakże. Pamiętam, jak ordynator dziecięcego
szpitala onkologicznego chwalił się, że uratowali jakąś dziewczynkę wydając cały
miesięczny budżet na leki stymulujące odnowę szpiku - a mnie chodziło po głowie
pytanie: ilu dzieci nie uratowano, bo pieniędzy dla nich zabrakło? I teraz jest
podobnie - bo nie można wszystkim przeszczepić nerki przy składce na poziomie 150
dolarów, skoro w krajach zachodnich trzeba na ten cel składki w wysokości 2000-4000
dolarów. Sytuację ratuje powszechna nieświadomość potrzeb zdrowotnych w
społeczeństwie - ludzie psioczą na zły system, ale umierają nieskutecznie walcząc o
swoje prawa do leczenia na światowym poziomie. Też już ktoś to napisał: gdyby wszyscy
występowali o to, co im kasy "gwarantują", to system by upadł w miesiąc-dwa.

Jest jeszcze jeden problem: całkowite uwolnienie rynku usług zdrowotnych jest
ryzykowne, prowadzić musi do przejściowego chaosu (oraz do znacznego wzrostu, czy
raczej urealnienia, cen usług - znowu kłaniają się koszty społeczne). Wiadomo, że
odpowiednio zaplanowana działalność "ubezpieczeniowa" w sektorze zdrowotnym jest
doskonałym biznesem: przez pierwsze trzy lata właściwie jest skazana na przynoszenie
dochodów. A potem można zbankrutować... Potrzebne byłyby mechanizmy chroniące przed
takimi patologiami, a w Polsce szansa na to jest taka, jak szansa na uczciwą
prywatyzację - czasami się uda.

Z drugiej strony utrzymywanie systemu "rzekomego pełnego i darmowego dostępu do
wszystkich świadczeń" było wybitnie szkodliwe i niesprawiedliwe. Prowadziło do
powstawania kasty uprzywilejowanych, mających rzeczywiście dostęp do prawie
wszystkich metod, oraz całej reszty, czekającej latami na operację pęcherzyka
żółciowego. Przejście do kasty uprzywilejowanych było możliwe poprzez prywatny
gabinet ordynatora, stanowisko pierwszego sekretarza jedynie słusznej partii, albo
najkrótszą drogą poprzez wręczenie łapówki.

Wprowadzona reforma stanowi jednak zaledwie namiastkę uwolnienia rynku - zamiast
monopolistycznej pozycji kasy państwowej powstała monopolistyczna pozycja kasy
regionalnej. Nie ma istotnej konkurencji cenowej (kasa dyktuje ceny szpitalom, które
są zmuszone "negocjować"), ani pacjenci nie mają możliwości wpływania na politykę
kasy. Gdyby kas było wiele, pacjent zapisywałby się do takiej, która odpowiada mu
wysokością składki i zakresem (oraz terminowością) świadczonych usług. Tego jednak
nie wprowadzono, gdyż ujawniłoby to w całej rozciągłości żenujący poziom lecznictwa
wynikający z niskiego poziomu składki (!!!!!). Dobrze, że zrobiono pierwszy krok,
chyba Ľle, że wstrzymuje się kolejne kroki. Uwolnienie rynku ubezpieczeń społecznych
miało nastąpić bodaj w 2003 czy 2004 - to posunięcie nadawało sens całej reformie,
ale odsunięto je w kompletnie nieokreśloną przyszłość.



> Ktos powinien za to normalnie beknac...

Ale kto? Przecież odpowiedzialne za to jest całe społeczeństwo... Choćby przez to,
jakich posłów wybiera do sejmu.

Leszek