Leo
A tak to wygląda w orginale i dziwny trafem nic o jebaniu dzieci;


Fundamentalna teza Hegla brzmi; to, co rozumne, jest rzeczywiste; to
co rzeczywiste, jest rozumne.
Nie jest to takie trudne. Ideą główną jest to, że podmiot jest
skorelowany z przedmiotem / jest od niego zależny / i jeden nie może
istnieć bez drugiego. Wyobraźcie sobie, że istnieje tylko jedna
rzecz.
Jeśli nie ma świadomości, ta rzecz nie istnieje. Na tej właśnie
podstawie Hegel formułuje swą teorię, co rzeczywiste.
Świat jest rzeczą, którą poznajemy na tyle, o ile przyswaja go
rozum,
świadomość rozumna. Hegel daje pełen rozmachu obraz tego procesu.
Wyobraźmy sobie, że wszedłem do katedry. Z początku nie widzę nic
oprócz wejścia, fragmentów murów, detali architektonicznych o sensie
bynajmniej nie oczywistym. Wreszczie widzę katedrę, lecz w sposób
fragmentaryczny. Idę dalej. W miarę, jak się posuwam, coraz lepiej
dostrzegam katedrę; wreszcie docieram do jej drugiego końca i widzę
ją
w całości. Okrywam sens każdego fragmentu. Katedra przenikneła do
mojego ROZUMU, ONA JEST. Tak właśnie wygląda proces naszego
rozwijania
się w świecie. Co dnia lepiej rozumiemy świat, lepiej uświadamiamy
sobie rację każdego zjawiska. Tak więc za każdym razem świat
istnieje
dla nas trochę więcej. Nadejdzie chwila, ostateczny moment naszych
dziejów i rodzaju ludzkiego, gdy świat zostanie w pełni przyswojony.
W
tym dniu czas i przestrzeń znikną, a przedmiot połączony z
podmiotem
przekształci się w absolut. Poza czasem i przestrzenią. Nie będzie
już
ruchu. Wtedy- pstryk. ABSOLUT.
Jak widzicie, tego rodzaju metafizyczne systemy mają strukturę dość
fantastyczną. Ale dzięki systemom, nawet jak się walą, rozumiemy
trochę lepiej rzeczywistość i świat. U Hegla ta idea postępów rozumu
urzeczywistnia się w dialektyce, która obecnie nabiera ogromnego
znaczenia i przedstawia się mniej więcej tak; Każda teza ma swoją
antytezę na poziomie wyższym. Ich synteza znów występuje jako teza
znajdując swoje przeciwieństwo, itd. Jest to więc prawo rozwoju
oparte
na sprzeczności.