Użytkownik "Pyzol" <n...@s...ca> napisał w wiadomości
news:2ke64eF1bnnhU2@uni-berlin.de...

> Flyer, ja tylko przypomne, ze mowimy o dzieciach dwuletnich.

Mi sie wydaje ze umiem dobrze postapic z maluchem,
ale jak ktos zapytalby: jaki sposob, to nie ma zlotych rad (karac/nie
karac).
Trzeba odpowiednio do sytuacji.
Trzeba tez wypracowac sobie jak to jest odpowiednio. Zdarzylo mi sie za
ostro
podejsc, zdarzylo za lagodnie, ale czlowiek sie uczy :)

Na przyklad, dziecko podchodzi i uderza zabawka rodzica, za mocno,
Mozna dziecku wprac, ale tu dziecko moze nawet nie wiedziec o co chodzi i
poprzez bezmyslne zbicie go moze ono tylko zaczac sie irracjonalnie bac -
wczesniej rzucalo misiem i byla fajna zabawa, teraz uderza zabawka rodzica
i naprawde mysli ze to taka sama zabawa ... trzeba dziecku przekazac ze
rodzica to boli
i ze tak nie mozna. To nie jest takie proste. Ono musi sie nauczuc jak zyc,
co mozna a nie ale nie zyc w terrorze.
Ale - samo przekazanie dziecku -nie bij mnie!- jest trudne, wiec czesc
rodzicow odpuszcza sobie to,
i np. udaje ze nic sie nie dzieje albo nawet odchodzi (do innego pokoju) bo
nie wie co zrobic - to jest blad,
to chyba wlasnie reakcja ktora potem moze byc interpretowana przez nnych
jako "bezstresowe wychowanie",
a to po prostu bezradnosc, biernosc.

A tak naprawde to rodzic nie musi czytac madrych psycho-ksiazeczek - on
wychowuje dziecko intuicyjnie i
intuicyjnie wie co nalezy zrobic w 1000 roznych sytuacji - jest sam radzi
sobie z wlasnym zyciem,
to dobrze wychowa dziecko, gorzej jesli sam nie radzi sobie z zyciem.
Fajne zdanie gdzies bylo "nie ma winnych zlego wychowania, sa tylko ofiary
ofiar".

Jest jeszcze jeden odcien calego problemu - wchodzi pozwolenie na przemoc i
agresje,
ludzie zaczynaja jakby rozumiec ze bez tego maja wieksze szanse np. na
kariere,
wiec sami pozwalaja dziecku na bycie agresywnych. Dawniej starano sie dobrze
wychowac,
teraz to jest uznawane za frajerstwo.
Duch