zdumiony wrote:

> W dniu 2015-01-25 o 23:11, Jakub A. Krzewicki pisze:
>> się do nudnego purytańskiego moralizatorstwa prawno-etycznego, przestają
>> robić na człowieku wrażenie takie rzeczy jak piękno kwiatów, gotyk,
>> kunsztowna retoryka barokowej i romantyczno-modernistycznej prozy i
>> poezji. A jeśli te rzeczy znikają, to po co żyć?
>
> Racja, ani piękno kobiet ani muzyka ani nic. Mogę się tylko cieszyć że
> nie dopadło mnie jakieś gorsze kalectwo. Teraz życie nie jest tak barwne
> jak kiedyś, ale pocieszam się że prawdziwe życie będzie dopiero po
> śmierci,

I robisz się pionkiem posłusznym władzom i innym.

Pal licho plebana, ten w tym aspekcie najmniej groźny. Ale wójtom, panom i
psychiatrom. Weź idź do jednego z tych rzeźników neurochirurgów, zoperuj
sobie mózg i popraw elektrowstrząsami jak wolisz być popychajłem-trybikiem
niż motorem. Nie mówię tego ze złośliwości, ale gdyż wiara człowieka w życie
po śmierci ma sens wyłącznie ze względu na mistyczne wyobrażenia i
przeżycia. Bez mistyki jest to tylko ordynarna socjotechnika, sposób na
produkowanie idealnego posłusznego niewolnika względem bardziej cwańszych.
Nie da się naprawdę wierzyć w Boga bez mistyki.

Ja często mam tak, że kiedy muszę z powodów informacyjnych czytać jakąś
pozytywistyczno-realistyczno-obyczajowo-naturalistyc
zną powieść albo jej
współczesny "życiowy" odpowiednik, to zbiera mi się na womit z powodu jej
postrzegania przeze mnie jako utwór za mało literacki albo wręcz
nieliteracki. Sam mam oczywiście wiedzę i umiejętności na skomponowanie
takiego czegoś ale uważałbym jako despekt, gdybym tam wrzucił za mało
labiryntów, luster, zegarów, klepsydr, emblematów, symboli, banialuk,
munnchhausenowstwa, mandaryństwa filozoficznego i wysokiej dziwności którą
się błogo rozkoszuję bez żadnych narkotyków upajając się samym tekstem.
Pisarz doskonały to jest dla mnie taki, który uprawia coś w rodzaju
"intelektualnego seksu" z umysłem czytelnika za pomocą tych i podobnych
rekwizytów.

--
????
???
??????