Dnia Mon, 22 Sep 2008 22:04:36 +0200, medea napisał(a):

> Ikselka pisze:
>
>> podejrzewając coś. Nikt z domowników (brat, ojciec, bratowa - tzry osoby
>> mieszkające wspólnie!!! nie domyśliły się, że coś jest nie tak, tylko ja -
>> mieszkająca daleko, rzadko widująca mamę)...
>
> Wydaje mi się to dosyć normalne. Z dystansu lepiej widzi się różnicę.
> Może głupie porównanie w tym momencie, ale np. dalsza rodzina zawsze
> zauważa z zaskoczeniem, jak dziecko ci urosło, a ty sama niekoniecznie
> to widzisz, bo przyzwyczajasz się do zmiany na bieżąco. Tak samo mogło
> być z Twoją mamą - zauważyłaś jej stan, bo różnica była większa przez
> ten odcinek czasu, kiedy mamy nie widziałaś.

Nie było ŻADNEJ różnicy do zauważenia i wymacania - TO było wewnątrz. Można
było TO rozpoznac tylko obserwując jej reakcje, zachowanie - bardziej
nerwowe, jej pokładanie się częstsze, nerwowy gest dotykania miejsca, gdzie
bolało (kość policzkowa), zamykanie się w pokoju na całe godziny,
porządkowanie rzeczy osobistych, brak dbałości o siebie w sensie
zaniechania chodzenia do fryzjera, kupowania sobie kosmetyków, ochoty na
przyjemności - taka, wiesz, rezygnacja KOBIETY... którą zawsze była,
piękną, zadbaną, wesołą i choleryczną zarazem, bo pełną sprzeczności i
energii...
Oni po prostu NIE ZAUWAŻALI maleńkich sygnałów jej ciała i psychiki - była,
pomagala wychowywać dzieci, podawała obiad, była przydatna. Ale to, co się
działo W NIEJ, Z NIĄ - było dla nich niewidoczne - także dla mojego ojca,
a jej męża!!! To potworne.

Inaczej: czy zauważasz po zmianie zachowania, zapachu skóry, innym chodzie,
mój Boże - po rzeczach zupełnie nieczytelnych dla obcych, że Twoje dziecko
np. jest chore? - ja zawsze wychwytywałam pierwsze sygnały przeziębienia,
zanim w ogóle np. pojawiła sie gorączka, kaszel itp. O to mi chodzi. To się
zauważa jakimś innym zmysłem, do tego trzeba mieć wyjątkową łączność z daną
osobą, psychiczną łączność i niemal bolesną wrażliwość na wszelkie zmiany w
sprawach dotychczas niezmiennych.


> I tak miałaś szczęście, że dane Ci było pożegnać się z mamą. Moja zmarła
> nagle i zupełnie nieoczekiwanie, i pewnie cierpię podobnie, jak Twój
> brat.

Nie, nie dane mi było się z nią pożegnać. Popełnila samobójstwo. Tylko ja o
tym wiem - i lekarz prowadzący. Nie wie brat, nie wiedział ojciec. Oni
niczego nie skojarzyli. Nie pytałam, a wiem. Lekarz nie powiedział, a ja
wiem. Ona się długo przygotow/yw/ała - zrozumiałam to po fakcie.
Po prostu - na ten typ nowotworu nie umiera się w godzinę. Byłam u niej
wieczorem w środę, rozmawiałyśmy, była pod wpływem silnych srodków, trochę
bredziła. Miałam być znowu następnego dnia w południe, a rano dostaliśmy
telegram ze szpitala, że nie zyje. Nie mogli się dodzwonić.
Nie chciałam sekcji.

Zrobiła to. Żebyśmy MY dłużej nie cierpieli, nie ona. Taka była moja Mama.I
ja zrobię kiedyś to samo - cierpienie najbliższych jest ponad moje siły.
Nie wiem tylko, jak wytłumaczę to Bogu.


--
"(...)Zewszad rozlegaly sie surowe upomnienia:Jestes niczym,zapomnij o
sobie,zyj innymi!Gdym moje Ja po raz czwarty napisal,poczulem sie jak
Anteusz ziemi dotykajacy!Grunt odnalazlem pod nogami.Utwierdzic sie w tym
Ja wbrew wszystkiemu,z maximum bezczelnosci.(...)"
Z Gombrowicza :-)