Sun, 1 Dec 2002 00:08:10 +0100 user wytnij-to napisał(a) newsa
<asbj5i$imk$1@news.tpi.pl> a ja na to:

>Osobiscie, nie wierze za bardzo w skutecznosc terapii
> > grupowej, ale i ona ma swoje zalety.
>
> Czyz nie tak???
Czyz ni widzisz swiata zbyt czarno-biało i zbyt wybiórczo? Napisałam:
OSOBISCIE i jest to mój OSOBISTY sąd. W odpowiedzi MElissy przeczytasz
sobie cos wprost przeciwnego- ona ma dobre doswiadczenia z terapii
grupowej. Ja mam lepsze z indywidualnej. Poza tym napisałam, ze terapia
grupowa ma swoje zalety.
> Wybacz Mema, ale troche mnie to wkurzylo, co napisalas.
Ok.

> (...)osob, ktorym brak odwagi nawet by
> napisac
> jednego posta, a licza ze moze znajda na niej jakies pocieszenie
Prosze bardzo: przeciez ja nie bronię pocieszania. Ale powiem jeszcze
raz:ja tu nie jestem od pocieszania kogokolwiek. Zresztą, mimo, ze nie
traktuje tej grupy terapeutycznie, staram sie własnie zachowywać tu
profesjolalnie: a psychoterapia, jesli ma dać skutki nie jest ciagłym
pocieszaniem i głaskaniem po główce. JA tez czytam inne posty i doszłam
sobie do wniosku, ze pocieszaniem zajmuje się wiele osób tutaj. Jak w
każdej grupie są tu pewne rolu, m.in. tzw "ratownika", czyli kogos, kto
chetnie pomaga, pociesza, czasem nawet ( a nawet bardzo czesto) daje się
wciagnąć w grę. I sobie grają dalej razem: pocieszający z pocieszanym i
czasem jeszcze z kimś. A potem jest zmiana ról i "przesladowca" staje
się ofiarę a ratownik przesladowcą a "ofiara" "ratownikiem" ( w razie
potrzeby odsyłam do publikacji z zakresu analizy transakcyjnej, gier i
trójkątów dramatycznych)- sorry, ale ja w takie gry nie gram (patrz:
jedna z dyskusji z dipsom-anią).Jesli chodzi o moja zwyczajowa rolę w
grupie- zazwyczaj jestem outsiderem, czesto tez mówię rózne niewygodne
rzeczy, np nazywam coś po imieniu, albo stwierdzam, ze grupa ie jest po
to zeby było "fajnie"-. Przyjmowanie ról w grupie wypływa z osobowosci
członka grupy- taka tez jestem w zyciu.
role , oczywiscie można zmieniac w trakcie bycia w grupie i w dobrze
proewadzonej grupie terapeutycznej i innych takze ludzie zmieniają swe
role, cesto z takich "odwiecznych" na zupełnie nowe- to jest własnie
jeden z elementów przemiany w terapii grupowej- zmiania ról, takze w
zyciu.

> sprawi, ze udadza sie ze swoimi problemami do psychiatry czy tez psychologa.
Hmm.. wydaje mi sie, ze mój posty był w tonie zachęcanie do poszukania
dobrego terapeuty.

> A czytajac taki post jak Twoj moga sobie zwyczajnie odposcic, no bo po co
> jak w ich portwelu pustka
Tak uwazasz? Psychoterapia to kawła cieżkiej pracy a terapeuta nie jest
dobrym wujkiem. ale to jzu pisała wiele razy. Nie bede sie powtarzać, bo
nie jestes moim klientem i nie muszę Ci "wybijać" pewnych rzeczy z
głowy.
sorry, to nie byłoa złosliwosc- to powyzej, po prostu terapia jest
procesem i nie widzę sensu, zeby wtajemnicac Cię czy kogokolwiek innego
"na sucho"- to taj jakby tłumaczyć komuś, jak uruchomic i prowadzic
dalej samochód,jednoczesnie mówiąc, jak działają poszczegolne jego
częsci siedząc przy biurku- bez samochodu, bez rzadego schematu.

> > jestes tzw "delegatem do terapii" systemowej.
>
> Prosze jasniej
Proszę: (bosszsz.. ale długi post mi wyszedł)
Tearpia systemowa zajmuje sie rodzina i innymi systemami czyli "ukłądami
między ludzkimi". Wychodzi ona z załozenia, że ludzie w systemie są od
siebie "uzależnieni wpływami", jak kólka zębate w maszynie" jedno sie
poruszy i ti wywoała jakis ruch w innych. Kiedy zmienia sie jeden
element w systemie, zmieniają się tez pozostałe. Dopóki dzieci mieszkają
w domu, nleża do tego systemu (pozniej należa juz do innaego systemu, np
do sytemu swojego małzenstwa) i w terapii należy rozpatrywać je włąsnie
jako element całosci. Tzn, ze nie tylko ten "trybik" jest zepsuty,
tylko, ze "ten trybik źle działa, bo całą maszyna źle działa". A ten
"trybik" akurat jest najsłabszy i "wypadł z gry".
Dzieci jako z reguły najsłabsze ogniwa systemy najwczesniej się poddają
i prezentują/ produkują jaies objawy. Wtedy rodzice ochoczo zajmują się
wyprodukowanym przez dziecko objawem (no bo jest chore, czasem cieżko-
woża je po lekarzach, znachorach, próbują działan na własna rękę, czasem
nawet zawożą do psychologa czy terapeuty), a wszystko dlatego, zeby nie
zająć się własciwym problemem, który leży w relacji ich własnej,
małżenskiej. I takie dziecko z chorego systemu mozna leczyc do
usmiechniętej smierci i bedzie cosraz gorzej, bo obu stroneom, tkwiacym
w chorym ukłądzie zależy na utrzymanu owego status quo: rodzice nie chcą
sie zajac swoimi sprawami a dziecko skupia uwage na sobie i ma wreszcie
chocby substytut miłosci i zainteresowania ( bo np w innym wypadku
rodzice by sie ciągle kłócili, albo uciekaliby z domu w pracę, w
alkohol). Dziecko jest więc "delegatem do terapii"- po prostu idzie i
mówi( w przenośni): "Ta rodzina ma problem". Rodzina, nie ono samo.
Dziecko moze miec równie dobrze lat 40, jesli do tej pory mieszka z
rodzicami.

uff.. się napisałam.
Już jasniej?

mema
>
>