medea wrote:
> michal pisze:

>> Nic nie zrobiłem.

> A co właściwie mógłbyś zrobić?

Tak jak każdy z obecnych mieliśmy do dyspozycji całe mnóstwo rzeczy.
Poczynając od pocieszenia do zaproponowania mu na przykład strawy i kąpieli
we własnym domu. Czy chociażby spróbowanie milczącego poświęcenia się, żeby
usiąść obok niego i udawać, że woń nie wykręca nam nosa na drugą stronę.
Nikogo jednak nie było na to stać, bo niestety w pewnych przypadkach los
takiego człowieka "to nie nasza sprawa jest".

> Załzawienie oczu nie musi być zresztą objawem smutku.

Nie opisywałem dokładnie jego wyrazu twarzy, ale to był smutek odrzucenia.
Mogłem najwyżej nie patrzeć w jego kierunku, ale akurat przyszło mi do
głowy, że w jego życiorysie jest jakaś straszliwa tragedia, której nie
chcemy teraz znać, żeby nie zakłóciła ona naszej sielanki. :)

--
pozdrawiam
michał