Użytkownik <e...@o...pl> napisał w wiadomości
news:4850.000008c1.3f95071b@newsgate.onet.pl...

> Ale faktem jest, ze na przyklad nauczyciele brytyjscy, w przeciwienstwie
do polskich, od dawna ciesza sie bardzo duza autonomia i prawo to mocno tkwi
w ich swiadomosci, umozliwia wprowadzanie innowacji programowych i
pedagogicznych, eksperymentowanie oraz elastycznosc w reagowaniu na potrzeby
szkoly, uczniow itp. Ostatni okres nauki w szkole sredniej podporzadkowany
jest wymogom programowym obowiazujacym na studiach. Nauczyciele wrecz czuja
sie zobowiazani dla dobra uczniow uwzgledniac wymagania, jakie wyzsze
uczelnie stawiaja osobom chcacym studiowac, mimo ze nie istnieje zaden
dokument, ktory zmuszalby ich do tego. Mam wrazenie, ze u nas w duzej
mierze wprowadzanie tej autonomii zostaje zaburzone a to przez narzekanie
uczelni, i przesuwanie odpowiedzialnosci w strone nizszych etapow
ksztalcenia, dla ktorych lepszy jest material gotowy, a to przez
roszczeniowych rodzicow, ktorzy, nie oszukujmy sie, zawsze maja na wzgledzie
przede wszystkim oceny dziecka.

Nie generalizuj, enni ;)
Mądrym rodzicom zależy na przygotowaniu ich dziecka do tego,
by sprostało wymogom wyższych uczelni.
Po to w końcu uczy się w LO.
Na poziomie podstawówki zaś tworzą się ku temu podstawy
w umyśle dziecka - tu powinna być rozwijana jego naturalna_ciekawość!
Jeśli ten szczebel zawiedzie "dzięki" zaniedbaniom nauczycieli
(przy braku uwagi lub niepełnej wiedzy ogólnej rodziców )
- dziecko ma małe szanse na nadrobienie strat.

Gdy na etapie szkoły podstawowej rozwój umysłu i zainteresowań dziecka
przebiega bez zakłóceń, może ono SAMO nadrobić później braki w wielu
dziedzinach.

Grzechem największym - wobec dziecka - jest bierność
i gnuśność niektórych nauczycieli, ich brak umiejętności
ciekawego_przekazywania wiedzy, częste zmiany nauczycieli bądź programów,
które wprowadzają więcej zamieszania niż korzyści.
Co jeszcze? Z tego co zaobserwowałam - program nauki
w klasach 1-3 produkuje analfabetów - "dysgrafików ";)
oraz ludzi, którzy nie opanowali tabliczki mnożenia oraz pisania.
W dużej części jest to wina pośpiesznego skakania z tematu na temat
bez systematycznego opanowania podstaw.
Później wprawdzie skokowo znów się wraca do nich,
ale to wszystko odbywa się "w biegu" i stresie, bo dochodzą nowe
przedmioty.
Oglnie rzecz biorąc jest to nauka po łebkach i to mści się później na
dzieciach.
Najłatwiej wtedy załatwić zaświadczenie z poradni, że dziecko jest
dyslektykiem, dysgrafikiem i innym dys.., co zresztą z radością podchwytuje
większość dzieci,
zwłaszcza tych starszych :).
Oczywiście, jest grupa tych rzeczywistych "dys.." i z tymi prowadzone są
najpierw badania a następnie przekazywany rodzicom i dziecku program
ćwiczeń.
Z tego co wiem od zawodowca, wiele osób nie ćwiczy a później Domaga_Się
zaświadczenia z poradni. Wrzesień to istny szał ;) w tych poradniach.

Mój syn też miał problemy z ortografią po okresie nauczania początkowego.
Chciałam go już nawet prowadzić do poradni ;).
Ale że ambitny jest gość ;) - sam zrobił sobie konspekty i ćwiczył aż
wyćwiczył.
Potem już tylko wyrywkowo zaglądał do słownika.

Z własnego doświadczenia jeszcze - dzięki doskonałym nauczycielom ze szkoły
podstawowej (większość z nich była po dwu-letnich Studiach Nauczycielskich!
;)
ale za to z powołania! ;) - doskonale udało mi się pokonać we własnym
zakresie
indolencję dużej części nauczycieli w szkole średniej ;) - w większości
magistrów
i to zarówno w zakresie humanistycznym jak ścisłym.
Niektórym jednak nie mogę wybaczyć, po prostu zabili ciekawość
lub wiarę we własne siły w pewnych dziedzinach,
które później mogły być potrzebne i były.
Staciło się tylko czas na ich nudnych i nędznych lekcjach.
Czas, który nigdy już nie wraca.
Korepetycje wtedy nie były w modzie ;), każdy więc uczył się sam lub
z pomocą kolegów.
Podstawy i nastawienie psychiczne są bodaj najważniejsze.

E.