On 19 Gru, 12:41, "p47" <p...@b...wp.pl> wrote:

> Bo (zgodnie zreszta z kodeksem handlowym) zysk byłby czynnikiem nadrzędnym,
> któremu wszystko inne musi byc podporzadkowane, i z którego wyłącznie
> kierownictwo placówki bedzie rozliczane..

Ale jest zupełnie odwrotnie.
Są prywatne przychodnie czy ośrodki rehabilitacyjne. I personel z
reguły jest dużo milszy i bardziej uczynny niż na państwowej posadzie.

W państwowych szpitalach w Polsce z reguły traktuje się pacjentów jak
spęd bydła. Sam widziałem, jak w izbie przyjęć do szpitala siedzieli
połamani jęczący ludzie (były przymrozki i rano oblodzone chodniki), a
lekarz siedział sobie w gabinecie z pielęgniarkami i popijał herbatę.
Może raz na pół godziny zawołał kolejnego poszkodowanego, później
robił sobie przerwę i tak w kółko. Chyba że policja przywiozła
jakiegoś pobitego pijaka zakutego w kajdanki, to natychmiast się nim
zajmował.

Albo inny przypadek - jakaś pani kogoś odwiedzała w szpitalu, na
schodach się potknęła, złamała nogę. To lekarze kazali jej się zgłosić
do pobliskiej przychodni, bo to nie ich obowiązek.

Albo na badania chory na cukrzycę musi czekać pół roku, bo lekarze są
zajęci.

Gdyby tak traktowano klientów w prywatnej firmie, to szef natychmiast
by wyrzucił z pracy. Nie było by tłumaczenia, że dyplom i
specjalizacja.

Skorzystanie z publicznej służby zdrowia to droga przez mękę. Jak kogo
stać, to idzie prywatnie i płaci. Takie są realia.

W USA dochodzi do absurdów, gdyż ubezpieczenie zdrowotne jest
prywatne, bardzo drogie (wielu ludzi nie stać), a jak ktoś
ubezpieczony trafi do szpitala to tak go leczą, by wykorzystać sumę
ubezpieczenia.
Może w Polsce nie będzie aż tak źle, ale każda komercjalizacja czy
prywatyzacja musi być przeprowadzona z głową.

Natomiast kierowanie się zyskiem jako celem nadrzędnym ma tą zaletę,
że dba się o klientów i stara się ich mieć jak najwięcej. Jako że
Fundusz Zdrowia płaci za każdego pacjenta jednakowo, to nie ma
rozróżnienia na bogatych i biednych, drugiej kategorii.