Dzieki Wam wszystkim za odpowiedzi, sugestie i porady. Dzieki Wam poczulem
sie troche lepiej - tzn dalej nie jestem jakos specjalnie szczesliwy.
Sytuacja tez jeszcze sie nie wyklarowala - ona wrocila dzis od rodziny i
mysle ze bedzie okazja porozmawiac wieczorem.

Dzieki Waszym postom przestalem czuc w srodku ten okropny ucisk, ktory
trzymal mnie za zoladek. Przestalem odczuwac niemal fizyczny bol z powodu
tej sytuacji, tego co sie dowiedzialem i wlasnej bezsilnosci.

Dalej odczuwam niepokoj i obawe o jutro, ale nie sa one juz tak paralizujace
jak jeszcze wczoraj, kiedy pisalem posta otwierajacego ninejszy watek.

Zdalem sobie sprawe, a w zasadzie utwierdzilem sie mocniej w przekonaniu
dzieki paru odpowiedziom od Was, ze rzeczywiscie nie mozna niczego robic na
sile.. Trzeba pewne rzeczy zostawic swojemu biegowi..

Do wielu z Waszych wnioskow, tak jak sie spodziewalem, doszedlem juz
wczesniej, ale dzieki Wam jakos sobie to lepiej poukladalem. Dotarlo tez
jeszcze dobitniej do mnie, ze nie ja pierwszy i nie ostatni (tu wielkie
dzieki dla osoby o nicku proxy za opisanie swojej, rzeczywiscie relatywnie
podobnej historii).

Wielkie dzieki tez dla puchatego, za pierwsza, krotka ale jakze tresciwa
odpowiedz.. Wlasnie po przeczytaniu tego posta, a zwlaszcza cytatu, ktory
tam zamiescil, po prostu jakby ktos przelaczyl we mnie pstryczek i bol o
ktorym pisalem wyzej przestal byc az tak silny.

Sprawiliscie, ze zaczynam na to patrzec inaczej. Moze nie optymistycznie,
ale z wieksza wiara. Widac tak po prostu musialo byc. To doswiadczenie
napewno zmieni mnie (ja zreszta pewnie tez), ale nie koniecznie na gorsze..
Jak mawiaja: co cie nie zabije, to cie wzmocni...

Nie jest latwo.. ale nikt przeciez nie mowil ze bedzie..

Czytam wszystkie Wasze wypowiedzi z uwaga i pomaga mi to..

Dzieki jeszcze raz.
--
Wciaz niekochany, ale juz nie tak mocno cierpiacy M.