Użytkownik "medea" <e...@p...fm> napisał w wiadomości
news:h4qdq9$o7c$1@nemesis.news.neostrada.pl...
> Chiron pisze:
>
>> No nie- niczego takiego nie twierdzę. Gdzieś to przeczytała? Pisałem, że
>
> Pisałeś, że samotna matka (rodzic) nie może wychować prawidłowo człowieka.
> Spytałam, co to znaczy według Ciebie "wychować prawidłowo". Ty mi na to,
> że to znaczy wychować w miłości. Stąd moje wnioski. Prześledź tę wymianę
> zdań i uważaj na to, co piszesz, po prostu.
Odpowiedź jest dosyć obszerna jak na usenet. Wydawało mi się, że wyraźnie
podzielona na 2 części:
"
>> Nie ma w ogóle możliwości prawidłowego wychowania kogokolwiek bez obojga
>> rodziców.
>
> Ja bym nie szafowała tak lekko podobnymi sformułowaniami.
> Niby dlaczego nie ma takiej możliwości?
> Co w ogóle rozumiesz, Chironie, pod pojęciem "prawidłowego wychowania"?
> Doprecyzuj, proszę.
pierwsza część odpowiedzi- staram się pokazać, że musi być wychowane w
miłości:

Do wychowania człowieka, który bedzie potrafił kochać, dawać miłość- a co za
tym idzie- mieć asertywne relacje z innymi ludźmi niezbędne jest wychowanie
w miłości. OK- mogę się zgodzić, że brak tej miłości można nadrobić później
poprzez drogę rozwoju osobistego, jednak tacy ludzie to raczej wyjątki.
Generalizując: jak ktoś nie był w dzieciństwie kochany- no to skąd ma umieć
kochać?

a tu część druga- staram się prześledzićsytuację braku ojca:

Kolejna kwestia- brak jednego rodzica. Zostańmy przy tej szczególnej
relacji: córka- ojciec. Zakładając, że ojciec był, ale wcześnie umarł, i
tworzył z matką wspaniały związek- i tak matka ma zadanie nie lada, żeby
zastąpić w jakiś sposób wzorzec ojca- za który ta córka najpewniej wyda się
za mąż.
Czyli: jest to możliwe, ale- jak napisałem: matka ma zadanie nie lada.

Jeśli - oprócz braku ojca (lub przy patologicznym wzorcu i
relacjach)- jeszcze matka nie umie nawiązać prawidłowych (czyli: szczerych,
przepełnionych prawdą, miłością i wsparciem oraz wybaczeniem i akceptacją)
relacji z córką- ta będzie niechybnie mieć ogromne problemy z relacjami z
innymi ludźmi. Co może nastąpić? Dalej-
No a tu- powyżej, jeśli matka nie da rady.

Czyli: może samotna matka wychować córkę (o czym piszę dalej)- przekazując
jej np wzorzec zmarłego ojca i kochając, ale ma naprawdę zadanie nie lada
trudne.

Trudno czasem odpowiedzieć w jednym, dwóch zdaniach- przepraszam, jeśli to
tak wyszło nieskładnie:-)

>> jak nie ma ojca (albo ma z nim patologiczne relacje)- i na dodatek matka
>> też nie będzie potrafiła jej kochać, to...
>
> A ja mam takie zdanie, że jak relacje między córką i matką są
> patologiczne, to nie ma znaczenia, czy rodzina jest pełna, czy nie - jakiś
> problem w psychice i tak się pojawi, a jeśli te relacje są dobre, to brak
> ojca nie zaszkodzi tak bardzo, jak zaszkodziłaby jego patologiczna
> obecność. Oczywiście idealna sytuacja to taka, że i relacje są dobre, i
> jest oboje rodziców, bo wiadomo, że lepiej być zdrowym, pięknym, mądrym i
> bogatym itd.
>
>> Owszem, powiela wzorzec z własnej rodziny- co kilka razy napisałem. Tu
>> zgoda. Jednak nie spotkałem się z tym, żeby powielało wzorzec z
>> obserwacji czyjejś rodziny. Czy Ty masz takie obserwacje?
>
> Jeśli zna jakąś rodzinę bardzo dobrze, jest związane emocjonalnie, to
> dlaczego miałoby nie czerpać wzorców? Wszystko zależy od siły związania.
Ooooo- tak. Siły związania. Trudno mi jednak wyobrazić sobie sytuację, kiedy
np matka nie zajmuje się zbytnio córką, a ta przychodzi do sąsiadów- którzy
tworzą kochającą rodzinę, i nawiązuje się między obcą dziewczynką a ich
sąsiadami silna więź. No nie wiem...


> Dziecko opuszczone przez rodziców (lub jedno z rodziców) może czerpać
> wzorce z relacji z dziadkami na przykład. Myślisz, że to takie rzadkie?
> Znam dość dobrze przypadek dziewczyny opuszczonej niemal od razu po
> urodzeniu przez matkę. Opiekowali się nią głównie dziadkowie, z nimi
> mieszkała i to z nimi nawiązała najmocniejsze relacje. To myślisz, że od
> kogo czerpała wzorce relacji kobieta-mężczyzna?
OK- tak, jak powyżej: potrzeba silnego związku z opiekunami. A i to na ogół
nie wystarcza...Rana po okaleczeniu- spowodowanym brakiem biologicznej
rodziny- będzie cały czas. To będzie ciążyć na jej przyszłym życiu.
Oczywiście- im silniejsze i zdrowsze relacje z opiekunami- tym większe ma
szanse na "normalność".


>> nie ma prawidłowego wzorca (jakiś- tam może być- przekazywany przez
>> matkę. Przecież ona w sobie jakiś wzorzec nosi).
>
> No właśnie, od tego zacznijmy - takie przypadki, kiedy ojca w ogóle nie
> ma, są pewnie rzadkie. Zwykle jakoś ten ojciec występuje, choćby jako ten
> paskud, który nie chce płacić alimentów.
No ale wtedy nie ma mowy o prawidłowym wzorcu, prawda? Na ogół matka będzie
go przedstawiać w gorszym świetle, niż na to zasługuje. Nie ma co-
nieciekawy wzorzec.


>> Jeśli chce na siłę taki schemat odrzucić, to - niestety...ślepy zaułek.
>> Kiedyś na warsztatach psychologicznych dziewczyna opowiadała o swoim
>> mężu; mając ojca alkoholika postawiła swojemu kandydatowi (zanim jeszcze
>> dorosła- już w dzieciństwie) jeden warunek: ma być abstynentem. Dorosła,
>> wyszła za mąż- facet wypisz wymaluj- jej tata- tylko że abstynent. No ale
>> że się psychicznie i fizycznie znęcał nad nią- no cóż- nikt nie jest
>> doskonały.
>
> Po prostu wybrała sobie faceta tak samo chorego, tylko żtp. z innymi
> objawami zewnętrznymi. I co - myślisz, że nie lepiej by było, gdyby ten
> ojciec w jej dzieciństwie w ogóle nie występował?
Tego nie twierdzę. Jednak to temat na zupełnie iną dyskusję (czy np lepszy
ojciec gwałciciel i pijak- sadysta, czy żaden). Poza tym- czy są tu jakieś
reguły?


>> Przypominam: tu piszemy o relacji ojciec- córka. Poza tym- napisałem
>> podobnie: jest możliwe przekazywanie tego wzorca (pozytywna
>> reprezentacja)- jednak to nie to samo. Ale co zrobić- jak tego wzorca
>> brak? Lepsze to, niż nic...
>
> Nie żartuj! Patrz na to, co napisałeś wyżej o tej dziewczynie z warsztatów
> psych.
Nie porównuj przekazywania pozytywnego wzorca przez matkę, do przekazywania
wzorca przez ojca - alkoholika- sadystę. Uważam, że w ogóle nieuprawnione
porównanie.


>> Tak, jak pisałem- nie znam jej. Pisałem ogólnie. Nie mam najmniejszego
>> prawa w tej sytuacji Ci nie wierzyć. Poza tym- napisałem- idąc drogą
>> rozwoju osobistego- można wszystko nadrobić.
>
> Być może. Ona oczywiście musiała uporać się z problemem braku ojca w
> dzieciństwie, chociaż ten ojciec nie był do końca nieobecny, ale nie będę
> się na ten temat rozpisywać. Jednak IMO największą rolę odegrała tu matka
> oraz szerzej pojęta rodzina. Ja bym obstawała jednak przy tym, że
> pozytywna rodzina, łącznie z dziadkami, ciociami, wujkami, może więcej
> "zdziałać" dobrego niż "zły" ojciec.
>
No tak...tylko po co się w takiej rodzinie urodziła?
pozdrawiam serdecznie

Chiron