medea wrote:
> Przyjrzeć się przy okazji, jak to dziecko wygląda - czy nie jest
> posiniaczone itd.

tu jest problem - rodzinka ma zupelnie inne pory wychodzenia
z domu.

> Z drugiej strony przemoc psychiczna nie musi iść w
> parze z fizyczną, więc obrażeń być nie musi. Poza tym krzyk krzykowi
> nierówny, ważne jest też zabarwienie - czy jest agresywne, czy tylko
> takie sobie krzyczenie. Nawet tekst o obdarciu ze skóry może być w
> gruncie rzeczy niegroźny.

wg mnie brzmi groznie i agresywnie. na tyle, ze mam ochote zrobic
krzywde wrzeszczacemu, a nie jestem szczegolnie agresywna. nie wiem,
czy za tym ida jakies czyny - dziecko potrafi sie rozkrzyczec,
ale szybko milknie (knebluja? ja bym po takim tekscie wypowiedzianym
takim tonem darla sie przez pol godziny).

> Moja dwuipółlatka prawie w ogóle nie krzyczy. Może jest pewne nasilenie
> w porównaniu z tym, co było np. rok temu, ale nawet jak się wścieknie,
> to stosunkowo szybko się uspokaja. No, ale to wyjątkowy egzemplarz jest
> :-). Z kolei syn mojej koleżanki też 2,5-letni krzyczy i jęczy niemalże
> non stop o wszystko, więc rozrzut jest duży.

tamto potomstwo nie krzyczy za duzo. tzn. oczywiscie krzyczy i
piszczy, ale glosniej i bardziej irytujaco krzyczy mamusia...
najbardziej zastanawia mnie, CO to dziecko takiego strasznego robi,
ze matka MUSI tak wrzeszczec - przeciez to, do jasnej ciasnej,
jest tylko male dziecko, nie mlodociany przestepca. dawno nie
mialam dziecka w sasiedztwie i sama nie wiem, co mam o tym
myslec.

-- kasica